Καλό καλοκαίρι

Ήρθε επιτέλους ο καιρός των διακοπών προς μεγίστη χαρά του ιστολόγου αλλά προς θλίψη του ιστολογίου. Δεν βλέπω την ώρα που θα πατήσω την γενέτειρα γη από όπου και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται παρακάτω

Αχλάδια Σητείας, ο γενέθλιος τόπος

Ίτανος (Ερημούπολη)

Απόψη της σημερινής Σητείας
Το καστρομονάστηρο Τοπλού

Επιστροφή στις 20 Αυγούστου

Να περνάτε καλά

Ο Λοιμός των Αθηναίων

Ο λοιμός των Αθηνών εκδηλώθηκε το δεύτερο έτος του Πελοποννησιακού πολέμου και θεωρείται από τις κύριες αιτίες της ήττας της Αθήνας. Ήταν το αίτιο απώλειας του ενός τετάρτου του πληθυσμού της πόλεως αλλά και του ηγέτη της Περικλή. Όλες οι προσπάθειες γιατρών και ιστορικών να επιλύσουν των γρίφο της ταυτότητας της νόσου με τα τόσα ολέθρια για τον Αθηναϊκό πολιτισμό στηρίζονται πρωτίστως στην περιγραφή του Θουκυδίδη για τη νόσο και δευτερευόντως στα εύρηματα της αρχαιολογίας και της παλαιοπαθολογίας. Πρέπει να τονιστεί ότι η περιγραφή του Θουκυδίδη θεωρείται ως απολύτως ακριβής και αντικειμενική διότι ο συγγραφέας είχε ασθενήσει και επιβιώσει της νόσου.

Επειδή η ανάγνωση της περιγραφής από το πρωτότυπο είναι αδύνατη για τους περισσότερους από εμάς θα δοθεί παρακάτω η μετάφραση του Ελευθερίου Βενιζέλου(βιβλίο Β, εδάφια 47-54) και σε ένα άλλο σημείωμα θα γίνει προσπάθεια αναλύσεως της συμπτωματολογίας και συσχετισμού της με τα παλαιοπαθολογικά ευρήματα έτσι ώστε να φτάσουμε σε κάποια πιθανή διάγνωση.

47.Κατά τοιούτον τρόπον έγινεν η τελετή του ενταφιασμού κατά τον χειμώνα τούτον, μετά την λήξιν του οποίου έληξε και το πρώτον έτος του πολέμου. Ευθύς δε με την αρχήν του επομένου θέρους, οι Πελοποννήσιοι και λοιποί σύμμαχοι, με τα δύο τρίτα των δυνάμεών των, όπως και την πρώτην φοράν, υπό την αρχηγίαν του βασιλέως των Λακεδαιμονίων Αρχιδάμου, υιού του Ζευξιδάμου, εισέβαλαν εις την Αττικήν, όπου στρατοπευδεύσαντες ήρχισαν να ερημώνουν την γην. Και πριν παρέλθουν πολλαί ημέραι από της εισβολής, παρουσιάσθη δια πρώτην φοράν εις τας Αθήνας ο λοιμός, ο οποίος ελέγετο μεν ότι είχεν ενσκήψει προηγουμένως πολλαχού, και εις την Λήμνον και εις άλλας χώρας, αλλά πουθενά δεν εμνημονεύετο λοιμώδης νόσος τοιαύτης εκτάσεως, ούτε φθορά ανθρώπων τόσον μεγάλη. Διότι ούτε ιατροί, οι οποίοι, αγνοούντες την φύσιν της ασθενείας, επεχείρουν δια πρώτην φοράν να την θεραπεύσουν, αλλ' απέθνησκαν οι ίδιοι μάλλον, καθόσον και περισσότερον ήρχοντο εις επαφήν με αυτήν, ούτε άλλη καμμία ανθρωπίνη τέχνη ηδύνατο να βοηθήση. Ό,τι αφορά, εξ άλλου, τας προς τους θεούς παρακλήσεις ή τας προς τα μαντεία επικλήσεις και τα τοιαύτα, τα πάντα ήσαν ανωφελή, και επί τέλους οι άνθρωποι, καταβληθέντες από το κακόν παρητήθησαν αυτών.

48. Η νόσος ήρχισε το πρώτον, ως λέγεται, από την νοτίως της Αιγύπτου κειμένην Αιθιοπίαν, από όπου κατέβη έπειτα εις την Αίγυπτον και την Λιβύην και επεξετάθη εις το πλείστον μέρος της Περσικής αυτοκρατορίας. Εις δε την πόλιν των Αθηνών ενέσκηψεν αιφνιδίως και προσέβαλε κατά πρώτον τους κατοίκους του Πειραιώς, και δια τούτο ελέχθη από αυτούς ότι οι Πελοποννήσιοι είχαν ρίψει δηλητήριον εις τας δεξαμενάς, διότι κρήναι δεν υπήρχαν ακόμη εκεί. Αλλ' ύστερον έφθασε και εις την άνω πόλιν και από τότε ηύξησε μεγάλως η θνησιμότης. Καθείς δε, είτε ιατρός, είτε άπειρος της ιατρικής, ημπορεί, αναλόγως της ατομικής του κρίσεως, να ομιλή περί της πιθανής προελεύσεώς της και περί των αιτίων, τα οποία νομίζει ικανά να επιφέρουν τοιαύτην διατάραξιν των υγιεινών συνθηκών. Αλλ' εγώ, που και ο ίδιος έπαθα από την νόσον, και με τα ίδια τα μάτια μου είδα άλλους πάσχοντας, θα εκθέσω την πραγματικήν της πορείαν και θα περιγράψω τα συμπτώματά της, η ακριβής παρατήρησις των οποίων θα επιτρέψη ασφαλέστερον εις τον καθένα που θα ήθελε να τα σπουδάση επιμελώς να κάμη την διάγνωσίν της, εάν ποτέ ήθελε και πάλιν ενσκήψει.

49. Το έτος τωόντι εκείνο, κατά κοινήν ομολογίαν, έτυχε μέχρι της στιγμής της εισβολής της νόσου να είναι κατ' εξοχήν απηλλαγμένον από άλλας ασθενείας. Εάν όμως κανείς υπέφερε τυχόν προηγουμένως από καμμίαν άλλην ασθένειαν, όλαι κατέληγαν εις αυτήν. Όσοι, εξ άλλου, ήσαν ως τότε υγιείς, χωρίς καμμίαν φανεράν αιτίαν προσεβάλλοντο αιφνιδίως από πονοκέφαλον με ισχυρόν πυρετόν και ερυθήματα και φλόγωσιν των οφθαλμών, και το εσωτερικόν του στόματος, ο φάρυγξ και η γλώσσα εγένοντο ευθύς αιματώδη, και η εκπνοή ήτο αφύσικος και δυσώδης. Κατόπιν των φαινομένων αυτών, επηκολούθουν πτερνισμοί και βραχνάδα, και μετ' ολίγον το κακόν κατέβαινεν εις το στήθος, συνοδευόμενον από ισχυρόν βήχα. Και όταν προσέβαλλε τον στόμαχον, επροκάλει ναυτίαν και ταύτην επηκολούθουν, με μεγάλην μάλιστα ταλαιπωρίαν, εμετοί χολής, όσοι περιγράφονται υπό των ιατρών. Και εις άλλους μεν αμέσως, εις άλλους δε πολύ βραδύτερον, παρουσιάζετο τάσις προς εμετόν ατελεσφόρητος, προκαλούσα ισχυρόν σπασμόν, ο οποίος εις άλλους μεν κατέπαυεν, εις άλλους δε εξηκολούθει επί πολύ. Το σώμα εξωτερικώς δεν παρουσιάζετο πολύ θερμόν εις την αφήν, ούτε ήτο ωχρόν, αλλ' υπέρυθρον, πελιδνόν, έχον εξανθήματα μικρών φλυκταινών και ελκών. Εσωτερικώς όμως εθερμαίνετο τόσον πολύ ώστε οι ασθενείς δεν ηνείχοντο ούτε ελαφρότατα ενδύματα ή σινδόνια, και επέμεναν να είναι γυμνοί, και μεγίστην ησθάνοντο ευχαρίστησιν, αν ημπορούσαν να ριφθούν εντός ψυχρού ύδατος. Πολλοί δε πράγματι, οι οποίοι είχαν μείνει ανεπιτήρητοι, ερρίφθησαν εις δεξαμενάς, διότι κατετρύχοντο από δίψαν άσβεστον, αφού και το πολύ και το ολίγον ποτόν εις ουδέν ωφέλει. Και η αδυναμία του ν' αναπαυθούν, καθώς και η αϋπνία, τους εβασάνιζαν διαρκώς. Και το σώμα, εφόσον η νόσος ήτο εις την ακμήν της, δεν κατεβάλλετο, αλλ' αντείχε καταπληκτικώς εις την ταλαιπωρίαν, ώστε ή απέθνησκαν οι πλείστοι την εβδόμην ή ενάτην ημέραν εκ του εσωτερικού πυρετού, πριν εξαντληθούν εντελώς αι δυνάμεις των, ή, εάν διέφευγαν την κρίσιν, η νόσος κατήρχετο περαιτέρω εις την κοιλίαν και επροκάλει ισχυράν έλκωσιν, και συγχρόνως επήρχετο ισχυρά διάρροια, ούτως ώστε κατά το μεταγενέστερον τούτο στάδιον οι πολλοί απέθνησκαν από εξάντλησιν. Διότι το νόσημα, αφού ήρχιζεν από την κεφαλήν, όπου το πρώτον εγκαθίστατο, εξετείνετο βαθμηδόν εφ' όλου του σώματος, και αν κανείς ήθελε διαφύγει τον θάνατον, προσέβαλλε τα άκρα, όπου άφινε τα ίχνη του. Καθόσον το νόσημα προσέβαλλε και τα αιδοία και τα άκρα των χειρών και ποδών, και πολλοί χάνοντες αυτά εσώζοντο, μερικοί μάλιστα έχαναν και τους οφθαλμούς. Άλλοι πάλιν, ευθύς μετά την θεραπείαν, επάθαιναν γενικήν αμνησίαν και δεν ανεγνώριζαν ούτε εαυτούς, ούτε τους οικείους των.

50. Ο χαρακτήρ τωόντι της νόσου ήτο τοιούτος, ώστε δεν ημπορεί να περιγραφή επαρκώς δια λόγων, και όχι μόνον η σφοδρότης της προσβολής εκάστου κρούσματος υπερέβαινε γενικώς την ανθρωπίνην αντοχήν, αλλά και κατά τούτο απεδείχθη σαφέστατα ότι δεν επρόκειτο δια καμμίαν από τας συνήθεις ανθρωπίνας ασθενείας, καθόσον τα όρνεα και τα τετράποδα, όσα τρώγουν τα ανθρώπινα πτώματα, μολονότι πολλοί νεκροί έμεναν άταφοι, ή δεν επλησίαζαν αυτούς, ή αν έτρωγαν από τα πτώματα, εψοφούσαν. Απόδειξις τούτου είναι η αναμφισβήτητος εξαφάνισις των ορνέων τούτων, τα οποία δεν έβλεπε κανείς ούτε πέριξ των πτωμάτων, ούτε αλλού πουθενά. Ενώ προκειμένου περί των σκύλων, το αποτέλεσμα ήτο ακόμη περισσότερον καταφανές, ως εκ του ότι συμβιούν με τους ανθρώπους.

51. Τοιούτος λοιπόν ήτο ο γενικός χαρακτήρ της ασθενείας, διότι παραλείπω πολλά άλλα ασυνήθη συμπτώματα, κατά τα οποία τα καθέκαστα κρούσματα διέφεραν τα μεν από τα δε. Και εφόσον διήρκει η νόσος, καμμία άλλη από τας συνήθεις ασθενείας δεν παρηνώχλει τους κατοίκους, εάν δε τυχόν παρουσιάζετο κανέν κρούσμα, απέληγεν εις αυτήν. Και άλλοι, μεν απέθνησκαν ένεκα ανεπαρκούς νοσηλείας, άλλοι όμως μολονότι υπεβάλλοντο εις επιμελεστάτην τοιαύτην. Αλλ' ουδέ και κανέν φάρμα-κον, δύναμαι σχεδόν να είπω, ευρέθη, του οποίου η χρήσις να είναι αποτελεσματική, διότι εκείνο που ωφελεί τον ένα, αυτό το ίδιον έβλαπτε τον άλλον, και καμμία ιδιοσυγκρασία, όπως απεδείχθη, δεν ήτο αρκετά ισχυρά δια να αντισταθή, ή αρκετά ασθενής, όπως αποφύγη την ασθένειαν, αλλά όλοι αδιακρίτως υπέκυπταν εις αυτήν, και εκείνοι ακόμη, που εθεραπεύοντο με πάσαν ιατρικήν επιμέλειαν. Και το φοβερώτερον εις όλην αυτήν την ασθένειαν ήτο όχι μόνον η αποθάρρυνσις των θυμάτων, όταν αντελαμβάνοντο ότι προσεβλήθησαν από την νόσον (διότι το πνεύμα των παρεδίδετο αμέσως εις απελπισίαν και εγκατέλειπαν εαυτούς εις την τύχην και δεν ανθίσταντο κατά της ασθενείας), αλλά και το γεγονός ότι νοσηλεύοντες ο εις τον άλλον, εμολύνοντο και απέθνησκαν ωσάν πρόβατα. Και τούτο προεκάλει τους περισσοτέρους θανάτους, διότι ή απέφευγαν εκ φόβου να επικοινωνούν προς αλλήλους και οι ασθενείς απέθνησκαν εγκαταλελειμμένοι, εις τρόπον ώστε πολλαί κατοικίαι ερημώθησαν δι' έλλειψιν νοσηλείας, είτε επικοινωνούσαν και απέθνησκαν εκ της μολύνσεως. Η τελευταία αυτή τύχη επεφυλάσσετο ιδίως εις τους οπωσδήποτε αντιποιουμένους ευγένειαν αισθημάτων, διότι, θεωρούντες τούτο καθήκον τιμής, επεσκέπτοντο τους φίλους των, αψηφούντες τον προσωπικόν κίνδυνον, ενώ αντιθέτως οι ίδιοι οι συγγενείς, καταβαλλόμενοι από το μέγεθος της συμφοράς, εβαρύνοντο επί τέλους και παρήτουν και αυτούς τους θρήνους υπέρ των αποθνησκόντων. Ακόμη όμως περισσότερον ευσπλαχνίζοντο τους θνήσκοντας και τους ασθενείς όσοι είχαν θεραπευθή από την νόσον διότι και εγνώριζαν αυτήν εξ ιδίας πείρας και ήσαν του λοιπού οι ίδιοι πλήρεις θάρρους, καθόσον η νόσος δεν προσέβαλλε δις τον ίδιον άνθρωπον, μετά κακής τουλάχιστον εκβάσεως. Και όχι μόνον εμακαρίζοντο αυτοί από τους άλλους, αλλά και οι ίδιοι, ένεκα της υπερβολής της παρούσης χαράς των, είχαν ως προς το μέλλον κάποιαν επιπολαίαν ελπίδα, ότι δεν θ' απέθνησκαν πλέον ούτε από άλλην ασθένειαν.

52. Αλλά την εκ της νόσου ταλαιπωρίαν επηύξησεν η συγκέντρωσις του πληθυσμού της υπαίθρου χώρας εντός της πόλεως. Οι νεωστί ιδίως εισελθόντες υπέφεραν περισσότερον. Διότι δια την έλλειψιν οικιών ηναγκάζοντο να ζουν εντός παραπηγμάτων πνιγηρών ως εκ του θέρους, και οι θάνατοι επήρχοντο εν τω μέσω μεγάλης αταξίας. Νεκροί έκειντο οι μεν επί των δε, και ημιθανείς εκυλίοντο εντός των δρόμων προς όλας τας κρήνας, ως εκ της ασβέστου δίψης, και οι ιεροί περίβολοι, εντός των οποίων είχαν κατασκηνώσει, ήσαν πλήρεις νεκρών, οι οποίοι απέθνησκαν εντός αυτών. Διότι επειδή το κακόν τους κατεβασάνιζεν, οι άνθρωποι, μη γνωρίζοντες ποίον θα είναι το τέλος των, ολιγώρως είχον προς πάντα θείον και ανθρώπινον νόμον. Ως εκ τούτου τα έθιμα, προς τα οποία συνεμορφώνοντο έως τότε, προκειμένου περί ενταφιασμού, κατεπατήθησαν όλα, και καθείς έθαπτε τους νεκρούς του όπως ημπορούσε. Πολλοί μάλιστα, ένεκα ελλείψεως των απαιτουμένων δια την ταφήν υλικών, λόγω του ότι πολλοί εκ της οικογενείας των είχαν ήδη προαποθάνει, προσέφευγαν εις μέσα ταφής βδελυρά. Διότι άλλοι μεν απέθεταν πρώτον τον ιδικόν των νεκρόν επί ξένης πυράς και την ήναπταν, προλαμβάνοντες εκείνους που την είχαν στήσει, άλλοι δε, ενώ νεκρός εκαίετο ήδη, έρριπταν επάνω εκείνον που έφεραν και έφευγαν.

53. Αλλ' η νόσος εισήγαγε προσέτι και άλλας χειροτέρας μορφάς ανομίας εις την πόλιν. Διότι πολλοί, οι οποίοι προηγουμένως απέκρυπταν την επίδοσίν των εις αθεμίτους ηδονάς, παρεδίδοντο ήδη εις αυτάς χωρίς καμμίαν επιφύλαξιν, καθόσον έβλεπαν πόσον αιφνίδια ήτο η μετάπτωσις, αφ' ενός μεν των πλουσίων, οι οποίοι εξαίφνης απέθνησκαν, αφ' ετέρου δε των τέως εντελώς απόρων, οι οποίοι εις μίαν στιγμήν υπεισήρχοντο εις τας περιουσίας εκείνων. Ως εκ τούτου, απεφάσιζαν να χαρούν την ζωήν των όσον ημπορούσαν ταχύτερον, επιδιδόμενοι εις τας απολαύσεις, διότι εθεώρουν και την ζωήν και τον πλούτον εξ ίσου εφήμερα. Και κανείς δεν ήτο διατεθειμένος να υποβάλλεται προκαταβολικώς εις ταλαιπωρίας προς επιδίωξιν σκοπού, τον οποίον ενόμιζεν ενάρετον, αφού εθεώρει αμφίβολον, αν θα επιζήση δια να πραγματοποιήση αυτόν, μόνον δε ό,τι παρείχεν άμεσον απόλαυσιν και ό,τι καθ' οιονδήποτε τρόπον ωδήγει εις τούτο κατήντησε να θεωρήται και ενάρετον και χρήσιμον. Αλλά φόβος των θεών ή νόμος των ανθρώπων κανείς δεν τους συνεκράτει, αφ' ενός μεν διότι βλέποντες ότι όλοι εξ ίσου απέθνησκαν, έκριναν ότι καμμία δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ ευσεβείας και ασεβείας, εξ άλλου δε, επειδή κανείς δεν επίστευεν ότι θα επιζήση, δια να δώση λόγον των εγκλημάτων του και τιμωρηθή δι' αυτά. Τουνοντίον, όλοι εθεώρουν ότι η ήδη κατεψηφισμένη κατ' αυτών και επί των κεφαλών των επικρεμαμένη τιμωρία ήτο πολύ βαρυτέρα, και ότι πριν επιπέση κατ' αυτών, εύλογον ήτο να χαρούν οπωσδήποτε την ζωήν των.

54. Εις τοιαύτην συμφοράν περιπεσόντες οι Αθηναίοι, εταλαιπορούντο, καθόσον και εντός της πόλεως η θνησιμότης ήτο μεγάλη και εκτός αυτής τα κτήματά των ερημώνοντο. Μερικοί μάλιστα κατά την διάρκειαν της δυστυχίας ενθυμήθησαν, όπως ητο φυσικόν, τον επόμενον στίχον, περί του οποίου οι πρεσβύτεροι απ' αυτούς εβεβαίωναν, ότι εψάλλετο εις παλαιοτέραν εποχήν: "θα έλθη δωρικός πόλεμος και λοιμός μαζί μ' αυτόν". Είναι αληθές ότι αντέτειναν μερικοί ότι ο παλαιός στίχος ωμιλούσε περί λιμού και όχι λοιμού, αλλ' επί του παρόντος επεκράτησε φυσικά η γνώμη ότι η λέξις, της οποίας είχε γίνη χρήσις εις το άσμα, ήτο λοιμός, καθόσον οι άνθρωποι εμνημόνευαν τον στίχον σύμφωνα με τα παθήματά των. Αλλ' εάν ποτέ επέλθη άλλος δωρικός πόλεμος μετά τον σημερινόν, και συμπέση να επέλθη λιμός, μου φαίνεται πιθανόν ότι τον στίχον θα ψάλλουν με την λέξιν αυτήν. Ενθυμήθησαν επίσης, όσοι τον εγνώριζαν και τον προς τους Λακεδαιμονίους χρησμόν, όταν εις ερώτησίν των προς τον θεόν, εάν πρέπη να πολεμήσουν, ούτος απήντησεν, ότι εάν διεξαγάγουν τον πόλεμον με όλας των τας δυνάμεις, θα νικήσουν, βεβαιών συνάμα ότι και αυτός θα τους βοηθήση. Όσον λοιπόν αφορά τον χρησμόν, τα τότε συμβαίνοντα εθεώρουν σύμφωνα με τας προβλέψεις του. Το βέβαιον είναι ότι η νόσος ήρχισεν ευθύς μετά την εισβολήν των Πελοποννησίων, και εις μεν την Πελοπόννησον δεν επεξετάθη, τουλάχιστον εις βαθμόν άξιον λόγου, αλλ' εθέρισε προ πάντων μεν τας Αθήνας, έπειτα δε και μερικούς πολυανθρωποτέρους συνοικισμούς. Τοιαύτη υπήρξεν η πορεία της νόσου.

Βιβλία για το καλοκαίρι

Το καλοκαίρι και ιδιαίτερα η περίοδος των διακοπών προσφέρονται για την ανάγνωση βιβλίων. Όλοι οι αξιοπρεπείς bloggers(ιστολόγοι) θεωρούν υποχρέωση τους να συστήσουν στους φίλους που επισκέπτονται το ιστολόγιο τους, βιβλία που οι ίδιοι βρήκαν την ανάγνωση τους ευχάριστη ή επωφελή. Εγώ αν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου αξιοπρεπή ιστολόγο θα προσπαθήσω να σας δώσω βιβλία που μου έκαναν εντύπωση, διότι πιστεύω ότι η ανταλλαγή απόψεων στο θέμα αυτό μπορεί να αποβή ωφέλιμη και στον γράφοντα και τον αναγνώστη της αναρτήσεως.

Θά περιοριστώ σε βιβλία που διάβασα το 2007 ασχέτως της χρονολογίας κυκλοφορίας. Δεδομένης της αγάπης μου προς την ιστορία τα περισσότερα έχουν ως θεματολογία τους την ιστορία

Το βιβλίο που πραγματικά με ενθουσίασε έχει σχέση με την τέχνη που υπηρετώ (ιατρική) και ως θέμα της τον βιολογικό πόλεμο. Εξετάζει το φαινόμενο του βιολογικού πολέμου από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι της μέρες μας. Ο τίτλος του είναι "Υγρόν Πυρ, Δηλητηριώδη Βέλη και Σκορπιοί-βόμβες" με υπότιτλο Βιολογικά και χημικά όπλα στο Αρχαίο Κόσμο . Συγγραφέας του είναι η Adrienne Mayor ιστορικός των κλασικών χρόνων με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ιστορία της Επιστήμης. Αρχινά την περιπλάνηση της από τον μύθο της λερναίας ύδρας και Φιλοκτήτη για να φτάσει στο μεσαίωνα. Εκδότης είναι ο οίκος Ενάλιος και μεταφράστρια η κ Α Γρηγοριάδου. Το βιβλίο συμπληρώνεται από ένα αξιοπρόσεκτο βιβλιογραφικό οδηγό.

Αντίθετα αδιάφορο έως και βαρετό θα έλεγα ότι ήταν το βιβλίο του Thomas Laqueur με τίτλο" Οι κατά μόνας ηδονές- πολιτισμική ιστορία του αυνανισμού" με εκδότη την Νεφέλη και μεταφράστρια την κ Μαρκέτου. Ο συγγραφέας προσπαθεί να εξηγήσει την δαιμονοποίηση του αυνανισμού από τους διαφωτιστές αλλά με τόσο φλύαρο τρόπο που τελικά δεν πιστεύω ότι τα καταφέρνει.

Τον Mark Mazower στη "Θεσσαλονίκη-πόλη των φαντασμάτων" -Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι καιΕβραίοι 1430-1950 και έκδοση Αλεξάνδρειας πρέπει να διαβάσουν όλοι οι νεοέλληνες Μακεδονομάχοι και μη για το αφανάτιστο της γραφής του και για να καταλάβουμε επιτέλους τι σημαίνει ιστορία.

Εξόχως ενδιαφέρον ήταν για μένα λόγω ίσως κρητικής καταγωγής το βιβλίο ενός επισκόπου της ημιαυτόνομης εκκλησίας Κρήτης , του Ανδρέα Νανάκη , Αρκαλοχωρίου και Βιάννου, με τίτλο "Οικουμενικού Πατριαρχείου Νεώτερα Ιστορικά" από τον οίκο University Studio Press. Θα ήταν ιδιαίτερα ωφέλιμο στους κληρικούς της Ελλαδικής Εκκλησίας πού επιλήσμονες των υπηρεσιών της μητρός-εκκλησίας ροκανίζουν καθημερινά τον Οικουμενικό Θρόνο στο μύλο των μικροσυμφερόντων τους

Ημέρα γεννήσεως του Μαγιακόφκι η χθεσινή

Ο καλός φίλος Θόδωρος Πέππας στο μπλόγκ του είχε χθες μια πολύ ωραία ανάρτηση με την ευκαιρία της επετείου της γεννήσεως του σοβιετικού λογοτέχνη Μαγιακόφσκι http://theopeppasblog.pblogs.gr/2007/07/bladimhros-magiakofskh-gennhsh-san-shmera.html. Αξίζει πραγματικά να την επισκεφθείτε για τις πληροφορίες και τις παραπομπές που παραθέτει. Πλούσιο σε πληροφορίες αλλά και σε εικόνες είναι το σχετικό λήμμα της wikipedia, http://en.wikipedia.org/wiki/Mayakovsky
Καλή περιήγηση

Αναδάσωση τώρα;

Η οικολογική καταστροφή της Αττικής μετά τις πρόσφατες πυρκαγιές είναι γεγονός αναμφισβήτητο, μόνο ίσως ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως μπορεί να έχει διαφορετική άποψη μιας και οι υπηρεσίες του αντιμετώπισαν την κατάσταση με σχετική επιτυχία. Η ώρα δεν είναι κατάλληλη για μεμψιμοιρίες, αλλά ώρα για δράση. Δράση από όλους μας την πολιτεία, τους κοινωνικούς φορείς, εμάς τους ιδιώτες. Ποιό είναι το περίγραμμα δράσης δίδεται πάρα πολύ καλά στο χθεσινό "Βήμα" http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15112&m=H06&aa=1 Ένα είναι σίγουρο, από προηγούμενη εμπειρία, η πολιτεία (κυβέρνηση και αυτοδιοίκηση) δεν θα πράξουν το καθήκον τους,για αυτό πρέπει να επαγρυπνούμε. Από τις προτάσεις του Βήματος μερικές ,όπως οι πράσινες ταράτσες δεν χρειάζονται συμμετοχή του κράτους ας τις κάνουμε πραγματικότητα από τώρα.

Διάλειμα με λίγους στίχους

Δεν ξέρω γιατί σήμερα μου ήρθε να καβαλήσω τον Πήγασο. Και μιας δεν είμαι ικανός να γράψω ο ίδιος στίχους είπαν να κλέψω μερικούς και μάλιστα όχι από ορθόδοξο ποιητή αλλά από συγγραφέα πού είναι γνωστός για τις επιδόσεις στην πεζογραφία. Τον Νίκο Δήμου

Ο γέροντας ζητάει παράταση

Ο ερωτευμένος γέροντας

γελοίος στους άλλους, αλλά ευτυχισμένος,

κρατάει στα δάχτυλα

αφή νεότητας

και ονειρεύεται άλλη μία ζωή.

Ο ερωτευμένος γέροντας

ευσυγκίνητος βουρκώνει

με το τίποτα:

το αγκαθωτό τρίχωμα

στην μικρή μασχάλη.

Ο ερωτευμένος γέροντας

δεν είναι πια γέρος – αλλά γερός.

Νιώθει να φουσκώνει το στήθος του,

σαν αερόστατο ανεβαίνει,

βλέπει την ζωή του από ψηλά: λίγη.

Απαιτεί χρόνο.

Ο ερωτευμένος γέροντας

ζητάει από τον διαιτητή

να κρατήσει καθυστέρηση.

Να του δώσει ευκαιρία

για παράταση.

Και ίσως τότε κερδίσει στα πέναλτι.

Ερχονται αλλαγές στις Πανελλαδικές

Στο τελευταίο ποστ μου με θέμα την απαξίωση των Πανελλαδικών Εξετάσεων πιθανολογούσα αλλαγές στο σύστημα . Πριν αλέκτωρ φωνήσει φαίνεται να επιβεβαιώνομαι στον σημερινό "Ελεύθερο Τύπο" υπάρχει σχετική ειδησεογραφία http://www.e-tipos.com/newsitem?id=4357 . Από τα αναγραφόμενα δεν φαίνεται προς τα που το πάει η κυβέρνηση. Ελπίζω να θέλει να οδηγήσει το σύστημα σε εκλογίκευση και περισσότερη αξιοκρατία, εάν και από πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο

Η απαξίωση των πανελλαδικών εξετάσεων

Μέχρι τώρα μια από τις πιο καθαρές και αξιοκρατικές διαδικασίες στη χώρα μας, ήταν το σύστημα εισαγωγής στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι μπορούσαν να συμβούν λαθροχειρίες και παρατράγουδα. Όταν μάλιστα κανείς ήθελε να μιλήσει για αδιάβλητες διαδικασίες πρόληψης στο δημόσιο έλεγε γιατί οι πολιτικοί δεν δημιουργούν ένα σύστημα παρόμοιο με τις Πανελλήνιες.
Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου για να διαψευστεί ο μύθος της αξιοπιστίας του συστήματος. Στην αρχή με την διαρροή των θεμάτων και έπειτα με την αλλοίωση των αποτελεσμάτων των ειδικών μαθημάτων.http://www.e-tipos.com/newsitem?id=4103
Το σύστημα είχε δεχτεί μέχρι σήμερα κριτική για την καλλιέργεια της παραπαιδείας και την καλλιέργεια της παπαγαλίας και όχι της σκέψεως των υποψηφίων φοιτητών. Ποτέ δεν έγινε λόγος όμως ότι χαριζόταν σε κανένα. Παράδειγμα οι κανακάρηδες των υψηλά ισταμένων λόγω αποτυχίας τους αναγκαζόταν να καταφύγουν σε πανεπιστήμια που δεχόταν εισαγωγές με όχι τόσο καθαρά ακαδημαϊκά κριτήρια.
Τι έγινε λοιπόν φέτος μήπως οι διοικούντες τα πράγματα της παιδείας προσπαθώντας να απαξιώσουν το σύστημα εισαγωγών έχουν σκοπό να προτείνουν ένα άλλο που θα τους έδιδε την δυνατότητα να κάνουν και κανένα ρουσφετάκι βρε αδερφέ!!

e-Epiloges: Η σφαγή των Ινδιάνων Inkas

e-Epiloges: Η σφαγή των Ινδιάνων Inkas
Πραγματικά πολύ ωραίο άρθρο από τον συνάδελφο Διονύση Λαμπαδάριο

Στίχοι Μανώλη Αναγνωστάκη

Απόψε ήρθε και πάλι η σειρά του Αναγνωστάκη επέλεξα ένα από τα πιο σκωπτικά ποιήματά του. Απολαύστε το

Ἐπιτύμβιον

Πέθανες- κι ἔγινες καὶ σύ: ὁ καλός,

Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.

Τριάντα ἕξη στέφανα σὲ συνοδέψανε, τρεῖς λόγοι ἀντιπροέδρων,

Ἑφτὰ ψηφίσματα γιὰ τὶς ὑπέροχες ὑπηρεσίες ποὺ προσέφερες.

Ἄ, ρὲ Λαυρέντη, ἐγὼ ποὺ μόνο τὄξερα τί κάθαρμα ἤσουν,

Τί κάλπικος παρᾶς, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ μέσα στὸ ψέμα

Κοιμοῦ ἐν εἰρήνῃ, δὲν θὰ ῾ρθῶ τὴν ἡσυχία σου νὰ ταράξω.

(Ἐγώ, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ μὲς στὴ σιωπὴ θὰ τὴν ἐξαγοράσω

Πολὺ ἀκριβὰ κι ὄχι μὲ τίμημα τὸ θλιβερό σου τὸ σαρκίο.)

Κοιμοῦ ἐν εἰρήνῃ. Ὡς ἤσουν πάντα στὴ ζωή: ὁ καλός,

Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.

Δὲ θά ῾σαι ὁ πρῶτος οὔτε δὰ κι ὁ τελευταῖος.

Αποπομπή πανεπιστημιακού

Στο ιστολόγιο του σκορπιού είδα μια ενδιαφέρουσα ανακοίνωση για την απόλυση του καθηγητή μαιευτικής του Πανεπιστημίου Πατρών Β Τσιγκούνηhttp://greekscorpio.wordpress.com/

Bloggers για την Πάρνηθα

Όπως αναφέρει η ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Ελεύθερος Τύπος http://www.e-tipos.com/newsitem?voteresult=0&pollVotedId=136&id=3416
άρχισαν διάφορες εκδηλώσεις από ανθρώπους της φάρας με σκοπό την ευαισθητοποίηση του κοινού για την καταστροφή της Πάρνηθας, αλλά άνοιξε και blog με το όνομα αναδάσωση του οποίου σύνδεσμος υπάρχει εδώ

Οικολογική Καταστροφή και Κυβέρνηση

Δεν θα ήθελα να είμαι κριτικός στην Κυβέρνηση στο σημερινό μου post γιατί το θέμα μιας οικολογικής καταστροφής που θα επηρεάσει την ζωή μου, την ζωή των παιδιών και εγγονιών μου, και των δισεγγονιών μου εάν υπάρξουν δεν προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ όμως να σιωπήσω διότι η τακτική των κυβερνητικών στελεχών είναι πέρα από κάθε έννοια λογικής. Αν παρακολουθήσει κανείς δυο φιλοκυβερνητικά φύλλα την σημερινή Καθημερινή και τον χθεσινό Ελεύθερο Τύπο θα πεισθεί πέραν κάθε αμφιβολίας ότι για την καταστροφή του Εθνικού Δρυμού της Πάρνηθας υπάρχουν ευθύνες της οποίες κάποιος πρέπει να επωμιστεί και η ευθύνη για τον καταλογισμό τους είναι ευθύνη της κυβερνήσεως, δηλαδή του κ Πρωθυπουργού. Όπως ευθύνη της Κυβερνήσεως είναι και ο σχεδιασμός μέτρων αν είναι δυνατόν σε συνεργασία με την αντιπολίτευση και τους πολίτες αποτρεπτικών παρομοίων καταστάσεων μελλοντικά. Αντ' αυτών τι είδαμε μέχρι στιγμής τον καθ ύλη αρμόδιο υπουργό να λέει αρχικά την πατήσαμε και μετά να μιλά για σχετική επιτυχία, αποτυχία κατά την γνώμη του θα ήταν το κάψιμο του πολεοδομικού συγκροτήματος της πρωτεύουσας; τον έτερο αρμόδιο υπουργό (Εσωτερικών) να σιωπά και τρείς κυβερνητικές συσκέψεις υπό τον Πρωθυπουργό των οποίων τα αποτελέσματα και τις αποφάσεις δεν μας γνωστοποιήθηκαν στην έκταση που θα θέλαμε. Αλήθεια πού είχε κρυφτεί ο λαλίστατος σε άλλες περιπτώσεις υπουργός Επικρατείας, μήπως φοβήθηκε να βγει γιατί το θέμα αφορά την εκλογική περιφέρεια που θα πολιτευθεί στις επόμενες εκλογές.
Είδαμε ακόμη ένα άτομο μάλλον ακατάλληλο για το υψηλό πόστο του αρχηγού της Πυροσβεστικής(αλήθεια ποιου επιλογή ήταν;) να προσπαθεί να εξηγήσει γιατί δεν δέχτηκε την βοήθεια των εθελοντών και να προσπαθεί να αποδώσει τα πάντα σε έλλειψη εναερίων μέσων και προσωπικού, ξεχνώντας ότι από τα χείλη του προηγουμένου αρχηγού και νυν γενικού γραμματέως πολιτικής προστασίας είχαμε ακούσει ότι από απόψεως υλικοτεχνικής υποδομής είμαστε σε ζηλευτή θέση στην Ευρώπη και ότι για την έλλειψη προσωπικού έχει ευθύνη και ο ίδιος(υπάρχει και παραίτηση κ Κόη) ,αλλά και ότι η διάταξη και σχεδιασμός δράσης είναι αποκλειστικά δική του αρμοδιότητα.
Ακούσαμε πληροφορίες(φήμες) για διαγκωνισμούς πολιτικής προστασίας,πυροσβεστικής, δασικής υπηρεσίας.
Είδαμε σε όλα τα κανάλια προπέτη ευρωβουλευτή της κυβερνητικής παράταξης και μελλοντικό υποψήφιο στην Β Αθηνών να λέει ούτε λίγο-ούτε πολύ, ότι για το κακό φταίει το ΠΑΣΟΚ μου άφησε την χώρα ανοργάνωτη από άποψη πυροπροστασίας, ξεχνώντας ότι το κόμμα του είναι κυβέρνηση για 3 1/2 χρόνια και ότι όταν ήταν οι Ολυμπιακοί(είχε πέσει το ΠΑΣΟΚ) οι κυβερνήτες μας ήταν υπερήφανοι για την δασοπροστασία.
ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ και θα θέλαμε να ΔΟΥΜΕ τον κ Καραμανλή να κάνει αυτά για τα οποία κατηγορούσε τον κ Σημίτη. Να βγει να ζητήσει συγγνώμη για τις παραλήψεις όπου αυτές πραγματικά έγιναν και να στείλει τους υπευθύνους στα σπίτια τους, η έκφραση δυσαρέσκειας μέσω διαρροών μπορεί να έχει επικοινωνιακή(κατά Λούλη) αξία, αλλά για μεγάλη μάζα ενεργών πολιτών μόνον ως κουκούλωμα μπορεί να θεωρηθεί.