Δευτέρα 30 Απριλίου 2007

Θλίβομαι, έχασα τον Ναπολέοντα μου

Στις 21 Μαρτίου είχα αναρτήσει ανακοίνωση με τίτλο "Ένας μικρός , μα πολύ μικρός Ναπολέων" σατυρίζοντας την όλη συμπεριφορά του τότε υπουργού κ Σάββα Τσιτουρίδη. Ομολογώ ότι έσφαλα ο κ Τσιτουρίδης και στόχους ήξερε να βάζει και στρατηγική είχε για την εκπλήρωση τους. Το κοινό με τον μεγάλο στρατηλάτη ήταν ο σωματότυπος και η ατέλειωτη οίηση που δεν τον εγκατέλιωε ούτε την ημέρα της άδοξης πτώσης του. Δές συνέντευξη του στο Βήμα της Κυριακής (29-4-2007). Εκείνο που με στενοχωρεί είναι το ότι αποπέμφθη για το έλλασον και όχι για το μείζον. Έφυγε για μια πιθανή συμμετοχή συνεργάτου του στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου και όχι για το ξεπούλημα της περιουσίας των Ταμείων. Αυτά έχει η πρωθυπουργική δημοκρατία κ Σάββα μου ή μήπως διαφωνείτε; Νομίζω ότι σας προστάτεψε πολιτικά

Τετάρτη 25 Απριλίου 2007

Καρυωτάκης και Δημόσια Υγεία









Ο ποιητής Κ.Καρυωτάκης στην Ιατρική βιβλιογραφία είναι γνωστός για την σύφιλη και για την μελαγχολία που τον κατέτρυχε. Άγνωστο είναι ποια η σχέση του δευτέρου νοσήματος με το πρώτο. Πιθανολογείται όμως βάσιμα αιτιώδης σχέση και συνάφεια. Λίγο πριν αυτοκτονήσει είχε επισκεφθεί το Παρίσι για "απονενοημένες" ιατρικές εξετάσεις.
Εκείνο που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι η σχέση του με τον διοικητικό μηχανισμό Υγείας. Τον Απρίλιο του1923 διορίζεται έκτακτος υπάλληλος του Υπουργείου Υγιεινής, Πρόνοιας και Αντιλήψεως και τον Οκτώβριο του ίδιου έτους διορίζεται μόνιμος εισηγητής στην Κεντρική
Υπηρεσία του Υπουργείου Υγιεινής και τον Νοέμβριο αναλαμβάνει Προϊστάμενος του
Β' Γραφείου Εποπτείας Εγκαταστάσεως Προσφύγων. Τον Σεπτέμβριο του1925
τοποθετείται στο Τμήμα Κοινωνικής Υγιεινής ως Γραμματέας του Ιατροσυνεδρίου (= Ανωτάτου Υγειονομικού Συμβουλίου). Mετά από την κατάργηση του υπουργείου Υγιεινής τον Ιανουάριο του 1926 τοποθετείται στην διεύθυνση Υγιεινής του Υπουργείου Εσωτερικών. Και με την επανασύσταση του υπουργείου Υγιεινής, επανέρχεται τον Δεκέμβριο στο Τμήμα Αγαθοεργών Ιδρυμάτων, ενώ 1927 μετακινείται στο Τμήμα Λοιμωδών Νόσων.
Το παρατιθέμενο ποίημα γράφτηκε το 1923 με την ανάληψη καθηκόντων στο υπουργείο Υγιεινής με τίτλο «Τραγούδι παραφροσύνης» και περιλήφθηκε στην συλλογή «Ελεγεία και Σάτιρες»,με τίτλο «Ωχρά σπειροχαίτη». Κατά την γνώμη του γράφοντος με κανένα τρόπο δε μπορεί θεωρηθεί
ως σάτιρα αλλά αποτελεί δυσνόητο εσωτερικό θρήνο για την κατάσταση στην οποία ο ποιητής είχε περιπέσει εξ αιτίας της υγείας του

ΩΧΡΑ ΣΠΕΙΡΟΧΑΙΤΗ


Ήταν ωραία σύνολα τα επιστημονικά

βιβλία, οι αιματόχαρες εικόνες τους, η φίλη

που αμφίβολα κοιτάζοντας εγέλα μυστικά,

ωραίο κι ό,τι μας εδίναν τα φευγαλέα της χείλη...


Το μέτωπό μας έκρουσε τόσο απαλά, με τόση

επιμονή, που ανοίξαμε για να 'μπει σαν κυρία

η Τρέλα στο κεφάλι μας, έπειτα να κλειδώσει.

Τώρα η ζωή μας γίνεται ξένη, παλιά ιστορία.


Το λογικό, τα αισθήματα μάς είναι πολυτέλεια,

βάρος, και τα χαρίζουμε του κάθε συνετού.

Κρατούμε την παρόρμηση, τα παιδικά μας γέλια,

το ένστικτο ν' αφηνόμεθα στα χέρι του Θεού.


Μια κωμωδία η πλάση Του σαν είναι φρικαλέα,

Εκείνος, που έχει πάντοτε την πρόθεση καλή,

ευδόκησε στα μάτια μας να κατεβάσει αυλαία

-- ω, κωμωδία! -- το θάμπωμα, τ' όνειρο, την άχλη.


...Κι ήταν ωραία ως σύνολο η αγορασμένη φίλη,

στο δείλι αυτό του μακρινού πέρα χειμώνος, όταν,

γελώντας αινιγματικά, μας έδινε τα χείλη

κι έβλεπε το ενδεχόμενο, την άβυσσο που ερχόταν





Asteroid: Ο πιο κακός οιωνός

Asteroid: Ο πιο κακός οιωνός

Τρίτη 24 Απριλίου 2007

Νεοελλενική οπισθοδρομηκότητα

sfrang



Στον μακαριώτατο αλλά και όλους θιασώτες της Ελλάδος Ελλήνων Χριαστιανών που δεν κατάφεραν να γίνει καθολικώς διαμαρτυρομένων αφιερώνεται η ανάρτηση της 21ης Απριλίου του κ Φραγκόπουλου



Powered by ScribeFire.

Κυριακή 22 Απριλίου 2007

Η ιστορία της Τεχνολογίας

Υπάρχει διάχυτα η αντίληψη ότι ο άνθρωπος που δεν είναι γνώστης της ιστορίας δεν είναι ολοκληρωμένος. Γεννάται όμως το ερώτημα ποιός είναι ο κλάδος εκείνος της ιστορίας ειναι απαραίτητος για την ολοκλήρωση. Κατά την γνώμη μου πρέπει να περιλμβάνεται η ιστορία του Πολιτισμού και της Τεχνολογίας.Ως προς την τελευταία η ηλεκτρονική έκδοση του καθηγητού κ Φραγκόπουλου που την βρίσκει κανείς στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://sfrang.com/historia/default.htm καλύπτει αρκετά καλά το θέμα





Powered by ScribeFire.

Τετάρτη 11 Απριλίου 2007

Η ζωή του Μπετόβεν


Ο Μπετόβεν γεννήθηκε στη Βόννη το 1770. Η ακριβής ημερομηνία γέννησης του δεν είναι γνωστή, βαφτίστηκε όμως στις 17 Δεκεμβρίου. Καταγόταν από μουσική οικογένεια, αν και κανένας από τους προγόνους του δεν διακρίθηκε στη σύνθεση. Ο παππούς του ήταν φλαμανδικής καταγωγής και διευθυντής χορωδίας στην Αυλή του Πρίγκηπα Εκλέκτορα της Κολωνίας στη Βόννη. Ο πατέρας του, Johann van Beethoven, εργάστηκε ως επαγγελματίαςτενόρος στην ίδια χορωδία ενώ παρέδιδε και μαθήματα πιάνου και τραγουδιού. Παράλληλα αποτέλεσε τον πρώτο δάσκαλο μουσικής του Λούντβιχ, ωστόσο η σχέση τους ήταν μάλλον κακή, καθώς ο πατέρας του τον καταπίεζε διαρκώς και προσπαθούσε να τον εκμεταλλευτεί παρουσιάζοντας τον ως παιδί θαύμα. Αργότερα, ο Christian Neefe ανέλαβε το έργο της μουσικής του εκπαίδευσης.
Σε ηλικία 12 ετών δημοσιεύτηκε η πρώτη του σύνθεση και ο Neefe δήλωσε πως επρόκειτο για το νέο Μότσαρτ. Ο Μπετόβεν συνέχισε να συνθέτει έργα ενώ συγχρόνως άρχισε να εργάζεται ως οργανίστας στην Αυλή. Το 1787 μια ξαφνική αρρώστια της μητέρας του, στερεί τη δυνατότητα από τον νεαρό Μπετόβεν να μεταβεί στη Βιέννη προκειμένου να κάνει μαθήματα με τον Μότσαρτ. Λίγο αργότερα όμως, το 1792, ο Ιωσήφ Χάυδν, κανόνισε να πάει τελικά στη Βιέννη για να σπουδάσει μαζί του. Η εκπαίδευση του στο πλευρό του Χάυδν διήρκησε συνολικά δύο χρόνια. Επιπλέον σπούδασε αντίστιξη για ένα χρόνο με τον Johann Georg Allbrehtsberger και φωνητική σύνθεση με τον Antonio Salieri. Σταδιακά, άρχισε να αναγνωρίζεται η αξία του, αρχικά ως πιανίστας αλλά αργότερα και ως συνθέτης. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συνθετών της εποχής, ο Μπετόβεν δεν ανήκε στην Αυλή ούτε εργάστηκε για την εκκλησία, αλλά διατήρησε την ανεξαρτησία του ως συνθέτης. Κατόρθωνε να συντηρείται είτε με έσοδα από τις δημόσιες συναυλίες του είτε παράγοντας και έργα παραγγελίες. Την πρώτη δημιουργική του περίοδο, κατάφερε να καθιερωθεί στη Βιέννη χάρη στην σημαντική υποστήριξη του αριστοκρατικού κύκλου της Αυστρίας, της Βοημίας και της Ουγγαρίας.
Ένα από τα σημαντικότερα κα πιο τραγικά γεγονότα της ζωής του Μπετόβεν αποτέλεσε η κώφωση του. Άρχισε να χάνει την ακοή του από την ηλικία των 26 ετών, το 1796 (κατά άλλους αρχίζει λίγα χρόνια αργότερα) και περίπου το 1820 θεωρείται πως ήταν ολοκληρωτικά κουφός. Το γεγονός αυτό προκαλούσε μεγάλη θλίψη στον Μπετόβεν, η οποία αποτυπώνεται και σε γράμμα του προς τους αδελφούς του, το 1802, με την παράκληση να διαβαστεί μετά το θάνατό του, γνωστό και ως ''Διαθήκη του Heiligenstadt'' Παρά την απώλεια της ακοής του, έγραψε μουσική μέχρι το τέλος της ζωής του. Η υγεία του Μπετόβεν ήταν γενικά κακή και το 1826 επιδεινώθηκε δραστικά, γεγονός που οδήγησε και στο θάνατο του τον επόμενο χρόνο.Ο θάνατος του ήταν αποτέλεσμα κίρρωσης ήπατος.
Τα στοιχεία και η φωτογραφία ελήφθησαν από τηνΒικιπαιδεία και το ιστολόγιο του φίλου κ. Πέππα







Powered by ScribeFire.

Τετάρτη 4 Απριλίου 2007

Cranberry και ουρολοιμώξεις

Με άρθρο μας (Ειρήνη Σκούρα και Νεάρχος Γαλανάκης) που πρόκειται να δημοσιευθεί στο έγκυρο ιατρικό περιοδικό Ιατρική εξετάζεται η αποτελεσματικότητα των προϊόντων Cranberry στην πρόληψη των λοιμώξεων του ουροποιητικού

Το cranberry (vaccinium macrocarpon) ή μακροκάρπιο στα Ελληνικά κατείχε σημαντική θέση στην παραδοσιακή ιατρικήτων γηγενών της Βορείου Αμερικής. Η κύρια θεραπευτική του εφαρμογή αφορούσε τις λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος. Ο προτεινόμενος αντιβακτηριακός μηχανισμός δράσης φαίνεται να είναι η ανάσχεση της βακτηριακής προσκόλλησης στην μεμβράνη των κυττάρων του ξενιστή. Οι προανθοκυανιδίνες, συστατικό που βρίσκεται αποκλειστικά στα cranberries, αναστέλλουν τις προσκολλητίνες (p-fibriated adhesions) ορισμένων οροτύπων του Ε. coli καθώς και άλλων βακτηριδίων. Συστηματικές ανασκοπήσεις κατέδειξαν ότι δεν υπάρχουν στοιχεία για την τεκμηριωμένη εφαρμογή του στη θεραπεία των λοιμώξεων του ουροποιητικού. Υπάρχουν, ωστόσο, τεκμηριωμένες μελέτες σχετικά με την αποτελεσματικότητα του ‘cranberry’ στην πρόληψη των ουρολοιμώξεων σε συγκεκριμένες ομάδες ασθενών (σεξουαλικά ενεργείς γυναίκες με ιστορικό υποτροπιαζουσών ουρολοιμώξεων). Η αποτελεσματικότητά του στην πρόληψη των λοιμώξεων του ουροποιητικού σε παιδιά και υπερήλικες δεν είναι ξεκάθαρη. Τα συμπεράσματα των κλινικών μελετών υστερούν αξιοπιστίας γιατί στερούνται τυποποίησης της χρησιμοποιούμενης δοσολογίας και μορφής του cranberry. Έχουν δημοσιευθεί σποραδικές περιπτώσεις αλληλεπίδρασης με τα κουμαρινικά παράγωγα, ως εκ τούτου θα πρέπει να αποφεύγεται η συνταγογράφησή του σε ασθενείς που λαμβάνουν ανταγωνιστές βιταμίνης Κ. Συμπερασματικά το cranberry μπορεί να αποτελεσει καλή εναλλακτική λύση στην πρόληψη των λοιμώξεων του ουροποιητικού. Μέχρι της δημοσιεύσεως όποιος συνάδελφος θα ήθελε τον βιβλιογραφικό κατάλογο μπορεί να μας τον ζητήσει .

Το κλείσιμο του Doncat



Ως νέος στον χώρο των bloggers ένιωσα βαθύτατη θλίψη για το κλείσιμο του Doncat και την αποχώρηση από τον χώρο των bloggers του μεγάλου συγγραφέα και δασκάλου στα ηλεκρονικά κ Ν. Δήμου. Καθημερινά ανοίγοντας τον υπολογιστή μου άνοιγα το blog του και ήταν πραγματική χαρά. Πέρα από το ύφος και την άρτια τεχνική του λόγου χαιρόμουν το ανοιχτό πνεύμα και την προσήλωση του ανθρώπου σε ιδέες και αρχές που υπηρέτησε μια ολόκληρη ζωή. Το πιο εντυπωσιακό όλων ήταν η εναχόληση του με τα σχόλια των αναγνωστών του, κανένα σχεδόν δεν άφηνε αναπάντητο ακόμη και αυτά που ήταν προκλητικά ή και χυδαία. Οι δε απαντήσεις του ήταν πάντοτε μέσα στα πλαίσια της ευπρέπειας και της ευγένειας. Θέλω να ελπίζω και εύχομαι η αποχώρηση του να μην οφείλεται σε προβλήματα υγείας όπως θέλουν οι κυκλοφορούσες φημές. Θά ήθελα πολύ περισσότερα να πω για συγγραφέα της "δυστυχίας να είσαι Έλληνας" αλλά ελλείψει ταλάντου αδυνατώ. Γιαυτό λέω να κλείσω με ένα δημιούργημα του .



Τον πρόλογο από την Μιχ. Βόδα.

Τέταρτο καλοκαίρι που χάνεται. Κοντεύει να γίνει κανόνας.Είναι τόσο εύκολο να χαθεί ένα καλοκαίρι. Από τον χειμώνα δεν περιμένεις πολλά. Το καλοκαίρι όμως φτάνει φορτωμένο με προσδοκίες. Διακοπές,ταξίδια, χαλάρωση, αναγέννηση, περιπέτεια, αισθησιασμός - έστω: sea, sand, sun and sex. 'Ολα τα συστατικά του τουριστικού ονείρου - πού ποτέ δεν εκπληρώνεται. 'Εγραψα τα τελευταία μου βιβλία μήνα Αύγουστο. 'Οταν πιά βλέπω όλες τις προσδοκίες καλοκαιρινής ηδονής να διαψεύδονται, όταν συνειδητοποιώ ότι καμιά από τις γελαστές νεανικές παρέες του Cutty Sark ή του Ballantines δεν θα με πάρει στο κότερο της - κλείνομαι στο υπόγειό μου και γράφω.

Και τώρα που σημειώνω τις λέξεις αυτές, είναι 6 Αυγούστου 1992. Το πήρα απόφαση πως ούτε φέτος θα συμβεί κάτι διαφορετικό και καταφεύγω στο δικό μου φάρμακο. "Νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω." 'Οχι πάντα ιδιαίτερα αποτελεσματικές.

Καμιά μίμηση ζωής δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ζωή.

Ξέρω. 'Οσο περνάει ο καιρός, τα καλοκαίρια θα είναι όλο και πιο άγρια. Οι συγκρίσεις με τα εφηβικά και νεανικά χρόνια θα γίνονται περισσότερο συντριπτικές - η αδυναμία να ξεδώσεις μεγαλύτερη, η γκρίνια και η αναποδιά πιο επίμονες. Κι αυτό το σώμα που όλο και περισσότερο σε προδίδει...

Χαμένο καλοκαίρι. Μόνος, άνεργος (έστω - υποαπασχολούμενος) έχεις πολύ χρόνο για απολογισμούς και ισολογισμούς. Και νιώθεις πως δεν αφορούν μόνο μιά εποχή - πιθανόν να πρόκειται για μία ζωή.

Πότε μια ζωή δεν είναι χαμένη; Παρατηρούσα χθες βράδυ τα ξαδέρφια μου: 'Εστησαν δουλειές, έφτιαξαν οικογένειες, μεγαλώνουν παιδιά, χτίζουν σπίτια. Tυπική αστική σταδιοδρομία, που οι σοφοί διανοούμενοι την σνομπάρουν. 'Ομως έμοιαζαν γεμάτοι. Δεν θα έλεγα ευτυχισμένοι - η λέξη μπορεί να μη σημαίνει τίποτα.

Τους έβλεπα και σκεπτόμουν - εγώ τι έχω; Δύο διαζύγια, πολλούς χαλασμένους δεσμούς, και μία δουλειά ουσιαστικά ανύπαρκτη. ("Συγγραφέας". Μόνο τις λίγες στιγμές που την ασκείς υφίσταται - και αν). 'Οταν με ρωτάνε στις συνεντεύξεις, απαντάω: "δεν έχω παιδιά, έχω βιβλία". (Αναφέρομαι και στο λατινικό ρητό aut liberi aut libri). Αλλά πότε ήρθε ένα βιβλίο να καθίσει στα γόνατά σου ή σου έφερε ένα ποτήρι νερό;

Γερνώντας γίνεσαι μελοδραματικός. Ξέρω πολλά παιδιά που όχι μόνο δεν έδωσαν ποτήρι νερό στους γονείς τους - αλλά τους το πέταξαν στα μούτρα.

Γράφω `γερνώντας' και απορώ. Σίγουρα πλησιάζω την τρίτη ηλικία - τον Οκτώβριο θα γίνω πενήντα επτά ετών. Ποτέ όμως δεν ένιωθα τόσο νέος, όσο τώρα. Ποτέ δεν είχα περισσότερη `δίψα για ζωή' (για να θυμηθώ ένα παλιό μου διαφημιστικό σύνθημα). Κι ίσως εκεί να ενεδρεύει η δραματική σύγκρουση - ανάμεσα στην έφεση και την δυνατότητα.

Προς το παρόν δεν έχω παράπονο από την δυνατότητα. Ξέρω όμως ότι όσο περνάει ο καιρός θα μειώνεται, ενώ η επιθυμία μεγαλώνει. Με τέτοια μάλιστα ταχύτητα που είναι σίγουρο πως σύντομα δεν θα υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την εκπλήρωσή της.

Δεν αναφέρομαι μόνο στις δυνάμεις μου. Κάθε ανάγκη μας προϋποθέτει την παρουσία άλλων. Κι εγώ έχω καταφέρει να απομονώνομαι όλο και περισσότερο.

Εκεί καταγράφω ίσως την μεγαλύτερη δυσκολία ζωής. 'Υπήρξα πάντοτε ο μανιακός του `ενός ανθρώπου'. Σε αυτόν (ή μάλλον αυτήν) τα έδινα όλα. Δεν έμενε τίποτα για τρίτους. Τώρα που βλέπω να παραπαίει όχι μόνο η τρέχουσα σχέση, αλλά ολόκληρο το σύστημα, στέκω αμήχανος και ανήμπορος. Μπορώ στα πενήντα επτά μου να αναθεωρήσω τον τρόπο επικοινωνίας μου με τον έξω κόσμο;

"Είναι εκεί, δεν μπορώ ν' αλλάξω... μήπως άλλαξε κανείς ποτέ του."

(Στον Σεφέρη και τον Καβάφη επιστρέφω σε δύσκολες στιγμές. Συγχώρεσέ με Οδυσσέα Ελύτη, μεγάλος ποιητής είσαι - παρηγορητής, όχι.).

*

Εδώ λοιπόν, πάλι στο υπόγειο, ένας άνθρωπος σε αντιδικία με το Θεό, τον σύντροφό του, τους συμπατριώτες του, τον εαυτό του. (Με ποιόν δεν αντιδικεί; Mόνο με τις γάτες του. Και με τον υπολογιστή του).

Ίσως μιά λύση είναι η επιστροφή στις αρχές. Αυτοβιογραφία; Aυτοψυχανάλυση;

'Εχω μερικές φορές την αίσθηση πως το σημαντικότερο έργο της ζωής μου είναι η ζωή μου. Το αργό, σταθερό χτίσιμο (και γκρέμισμα) του εαυτού μου. Το σύνολο αυτών που έζησα, ένιωσα, σκέφθηκα και έπραξα.

Σίγουρα, από τότε που μπέρδευα τον Ιούλιο Βερν με τον Θεό (ίδια γενειάδα, ίδιο ύφος στις χαλκογραφίες, όπου εμφανιζόταν περιτριγυρισμένος από τους ήρωές του και τον κόσμο του) ήθελα να γίνω κι εγώ συγγραφέας (δηλαδή θεός). Αλλά αργότερα συμπλήρωσα και ανέβασα ακόμα περισσότερο τον στόχο μου. Θέλησα να γίνω κάτι παραπάνω από συγγραφέας (και Θεός): άνθρωπος.(Με τον Θεό δεν τα πήγα καλά στη ζωή μου. Πρώτα δεν πείσθηκα ποτέ για την ύπαρξή του. Αλλά κι όποτε τον φαντάζομαι, η εικόνα του με γεμίζει αγανάκτηση. Δεν του συγχωρώ την οδύνη του κόσμου).

Γνωρίζω πολλούς και καλούς συγγραφείς που δεν παίρνουν ούτε την βάση σαν άνθρωποι. Πιστεύω πως, αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στα δύο, θα προτιμούσα να πετύχω σαν άνθρωπος.

'Ισως όμως, επιδιώκοντας δύο στόχους, να μην πέτυχα κανένα.

Μπορεί άραγε ο συγγραφέας να γράψει για τον άνθρωπο; Πόσο τίμια; (Δεν γράφω: `αντικειμενικά' - θα ήταν αστείο!) Δεν έχω παρά να δοκιμάσω.

*

Οκτώβρης 1992 - μετά τα γενέθλια. Αρχίζω το ταξίδι προς τα πίσω. Σκέπτομαι κάθε τόσο (κάθε μέρα; δύσκολο) να ανακαλώ μια στιγμή από τη ζωή μου. Αποσπασματικά. 'Οχι συνεχής αφήγηση, που κινδυνεύει να γίνει μυθιστόρημα - και μάλιστα περισσότερο μύθος παρά ιστόρημα. (Γιατί πως αλλιώς θα γέμιζαν τα άφθονα κενά της μνήμης;) Ούτε απαρίθμηση γεγονότων, με χρονολογίες και ντοκουμέντα. Στιγμές - σκόρπιες αλλά ολοκληρωμένες. 'Ετσι άλλωστε ένιωσα την ζωή - όχι σαν συνέχεια (και συνέπεια) αλλά σαν ασύνδετο κομπολόι από εμπειρίες.

Kάποιος Αμερικανός είχε πει: Life is just one damned thing after another. Το ένα μετά το άλλο. Καμιά φορά το ένα μαζί με το άλλο. Πολλές φορές τίποτα - παύση.

Φαντάζομαι μια σειρά από κείμενα, το κάθε ένα σε άλλο είδος και σε άλλο ύφος - ανάλογα με την στιγμή, ή το θέμα. Πότε χρονικό, πότε μικρό δοκίμιο, πότε αφήγημα, πότε σημείωση. Με χρονολογική σειρά, αλλά όχι σε χρονικές ενότητες. Π.χ. αν γράψω για έναν άνθρωπο που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην παιδική μου ηλικία - στο ίδιο κείμενο τον παρακολουθώ ως το τέλος του, ως το ενενήντα. Στο επόμενο κεφάλαιο ξαναγυρίζω στην δεκαετία του σαράντα.

Κατοίκησα σε διάφορους δρόμους - της Αθήνας κι άλλων πόλεων. Σκέφθηκα να τους χρησιμοποιήσω σαν επιγραφές βιβλίων, κεφαλαίων και εποχών. Αρχίζοντας από την οδό Μιχαήλ Βόδα της παιδικής μου ηλικίας.

'Εχω ζήσει πολλές ζωές. Υποδύθηκα αρκετούς ρόλους, μπήκα σε δυσπρόσιτους χώρους, άσκησα διαφορετικά επαγγέλματα, ταξίδεψα πολύ, διάβασα άπληστα. Μεγάλωσα χωρίς στερήσεις (εκτός από τις κατοχικές), βρέθηκα ξαφνικά φτωχός κι από το πλην ξαναγύρισα στο συν. 'Εχτισα μιά μεγάλη εταιρία - και την παράτησα.

Γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους - δεν ήταν πάντα οι πιο διάσημοι. (Πόσες μικρές βιογραφίες χωράνε σε μία βιογραφία);

'Ολα αυτά θα μπορούσαν να γεμίσουν μία σειρά από τόμους με ανεκδοτολογικά απομνημονεύματα. Ακριβώς αυτά που δεν θέλω να γράψω - το ιστορικο-δημοσιογραφικό είδος. 'Οχι πως δεν θα υπάρξουν και τέτοιες στιγμές (χρήσιμες για τους χρονικογράφους ή τους κουτσομπόληδες). Αλλά ψάχνω αλήθειες. Και για αυτές είναι πιο σημαντικό το ότι υπήρξες παιδί, παρά πρόεδρος.

Νιώθω πως μέσα στη ζωή μου κρύβονται πολλά βιβλία. Θα καταφέρω να γράψω - πόσα;

Το άγχος του θανάτου με κατατρύχει. Εγώ δεν χρειάζομαι σκλάβο να μου θυμίζει συνέχεια: memento mori. ΄Ενας εσωτερικός αυτοματισμός το έχει αναλάβει.

Ιδιαίτερα όταν γράφω βιβλίο. Τότε με καταδιώκει η ιδέα του ημιτελούς κειμένου. Είναι το πιο εύγλωττο παράπονο για την θνητότητα.