Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Μια λογοκλοπή για σοβαρό λόγο

Ο δημοσιογράφος Λάμπρος Τσουκνίδας με την αφορμή όσων γράφονται και ακούγονται για τους εκβιασμούς μέσω bloggs και τα συζητούμενα μέτρα ελέγχου στο διαδίκτυο έχει μια ωραιότατη ανάρτηση στο ιστολόγιο του. Την δημοσιεύω παρακάτω αυτούσια
Αλλο είδηση, άλλο άποψη, άλλο γνώμη, άλλο σπίλωση

Είναι άλλο πράγμα να γράφεις την άποψή σου για ένα βιβλίο ή και για ένα πολιτικό χειρισμό και εντελώς άλλο να αποδίδεις σε κάποιον πράξεις ή παραλείψεις. Αν θες να αναφερθείς σε γεγονότα, χρειάζεσαι στοιχεία, στοιχεία που να μπορεί να επικαλεστείς ώστε να σε ελέγχει ο αναγνώστης.

Η δημοσιογραφία, η ειδησεογραφία είναι άλλο πράγμα από την διατύπωση απόψεων -στα ιστολόγια, στα καφενεία, μεταξύ μας. Δεν (μπορεί) να στηρίζεται απλά και μόνο σε ό,τι πιστεύει ο ιστολόγος, ο πολίτης, ή σε ό,τι άκουσε ή στο πως ερμήνευσε κάτι που ενδεχομένως είδε αλλά ούτε έψαξε, ούτε διασταύρωσε -επειδή, σε τελική ανάλυση, η δουλειά του, οι γνωριμίες του, οι γνώσεις του, δεν του επιτρέπουν ούτε να το ψάξει ούτε να το διασταυρώσει.

Η ειδησεογραφία απαιτεί πηγές (να ξέρεις ανθρώπους που μπορούν να σου δώσουν τα έγγραφα ή τις πληροφορίες βάσει των οποίων θα κάνεις το ρεπορτάζ), απαιτεί χρόνο, απαιτεί αποκλειστική απασχόληση. Και σεβασμό -στα πρόσωπα που κρίνονται και στους πολίτες.

Με εξαίρεση το σεβασμό, κανένας ιστολόγος δεν μπορεί να έχει όλα τα άλλα: το χρόνο, και κυρίως τις πηγές, που απαιτεί η ειδησεογραφία. Εκτός και αν εργάζεται σε κάποιο εξειδικευμένο χώρο μέσω του οποίου έχει πρόσβαση σε πληροφορίες και έγγραφα ή, πολύ απλούστερα, εκτός και αν γνωρίζει τόσο πολύ καλά το ειδικό αυτό αντικείμενο, συνήθως επιστημονικό, ώστε να έχει τη δυνατότητα να το χειριστεί. Και πάλι, όμως, αν θες να κάνεις ειδησεογραφία και όχι ανάλυση και μάλιστα για κάτι που δεν αποτελεί δημόσια πληροφορία, χρειάζεται ρεπορτάζ και διασταύρωση γιατί μπορεί τα πράγματα να μην είναι όπως φαίνονται -δυστυχώς, όπως ασκείται από πολλούς η δημοσιογραφία, τείνει να λησμονηθεί ότι η διασταύρωση προηγείται της δημοσίευσης και καμιά φορά μπορεί και να την ακυρώσει...

Το γεγονός ότι οποιοσδήποτε μπορεί να διαψεύσει κάτι δεν σημαίνει ότι μπορούμε να γράφουμε ως γεγονός -οπουδήποτε, σε ΜΜΕ ή σε ιστολόγια- ό,τι ακούμε. Διότι, απλούστατα, αυτό μπορεί να είναι το παλιό καλό κουτσομπολιό που, όπως και εκείνο, μπορεί να οδηγήσει σε σπίλωση προσώπων. Και άντε μετά να αποδείξει κάποιος ότι δεν είναι ελέφαντας... Γι' αυτό άλλωστε, στις πολιτισμένες κοινωνίες, αγωνιζόμαστε για θεσμικό πλαίσιο που να διασφαλίζει τόσο την ελευθερία του Λόγου όσο και την αξιοπρέπεια του κάθε ατόμου...

Ας μη βιάζεται κανείς, λοιπόν, να θεωρήσει πως τα ατομικά ιστολόγια είναι το μέλλον της ειδησεογραφίας, το "αντίδοτο" σε εκείνη τη δημοσιογραφία που γίνεται αναξιόπιστη. Ας μη βιάζεται, στο όνομα της απαξίωσης της δημοσιογραφίας, να μπλέξει τα πράγματα -όπως το "ξέρεις τι θα έκανα εγώ αν ήμουν μια μέρα υπουργός" δεν είναι πολιτική έτσι δεν είναι και δημοσιογραφία η δυνατότητα δημοσίευσης αυτού που γράφεις...

Το Διαδίκτυο είναι ένα πάμφθηνο εργαλείο που, ακριβώς επειδή δεν χρειάζεται κεφάλαια έχει τη δυνατότητα να διασφαλίσει μια κάποια ανεξαρτησία σε όποιους, κατ' αρχήν επαγγελματίες δημοσιογράφους, αποφάσιζαν να γράφουν εκεί όποιες ειδήσεις και ρεπορτάζ τυχόν δεν μπορούν να δημοσιεύσουν στα Μέσα όπου εργάζονται. Βέβαια, κάποια στιγμή θα έμπαινε το ζήτημα της επαγγελματικής απασχόλησης, των αμοιβών, των δαπανών, της διαφήμισης...

Όμως, δεν είναι εκεί, τελικά, η ουσία του Διαδικτύου. Το ζητούμενο είναι άλλο: να αυξηθεί η δημόσια πληροφορία και να διασφαλιστεί η δυνατότητα πρόσβασης όλο και περισσότερων πολιτών σε αυτή τη δημόσια πληροφορία ώστε να ελέγχονται τόσο η εξουσία όσο και όσοι ασκούν, εξ επαγγέλματος, δημόσιο έλεγχο -εφόσον υπάρχει διαφάνεια, μπορεί να ελέγξεις και την ερμηνεία που δίνω σε αυτό που αναφέρω... Αρκετοί δημόσιοι φορείς, λ.χ., άρχισαν να αναρτούν τα στοιχεία των διαγωνισμών που κάνουν για να προχωρήσουν σε προσλήψεις -είναι ένα βήμα διαφάνειας που επιτρέπει στον καθένα να δει ποια κριτήρια ακολουθήθηκαν. Όπως βήμα διαφάνειας είναι η υποχρέωση ανάρτησης συμβάσεων που, με κάποιες εξαιρέσεις, υπέδειξε τις προάλλες το υπουργείο Εσωτερικών σε υπουργεία και ΝΠΔΔ. Όπως βήμα διαφάνειας είναι η ανάρτηση των νομοσχεδίων. Βήματα. Το αν θα γίνουν άλματα εξαρτάται και από το τι θα ζητήσει η κοινωνία των πολιτών: περισσότερη διαφάνεια, περισσότερη ελευθερία ή απλά ασυδοσία...

Όσο περισσότερη διαφάνεια, τόσο το ενδιαφέρον θα μετατίθεται από την επιλεκτική αποκάλυψη στην ανάλυση και την έρευνα για τη σκοπιμότητα ή την αποτελεσματικότητα των αποφάσεων που θα (πρέπει να) είναι διαθέσιμες, άμεσα, σε όλους. Αντίθετα, η ασυδοσία, διευκολύνει τη συσκότιση. Με άλλα λόγια, το Διαδίκτυο είναι απλώς ένα εργαλείο, ένα εργαλείο που μπορεί -υπό συγκεκριμένες συνθήκες- να διευκολύνει για να περάσουμε από το παραπολιτικό στο πολιτικό. Από την απαξίωση στην αξιολόγηση...

*
Σχετική παλαιότερη εγγραφή: "Η Τέχνη της πολιτικής ψευδολογίας σήμερα"
*
Και μια παλαιότερη εγγραφή για τη δημοσιογραφία: "Δυο τρία πράγματα που σκέφτομαι γι' αυτήν"

Ενδιαφέροντα link

Upadate (26/2/08)

*
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και οξυδερκής προσέγγιση από το Φοίβο Καρζή: "Blogging: Η βαλκανική εκδοχή" (Πρόκειται για την αποφώνηση του "σφυγμού της ημέρας" που ο δημοσιογράφος δίνει κάθε πρωί ξεκινώντας το μαγκαζίνο του "Αθήνα 9.84"). Ας προσεχτεί, χωρίς να αδικηθούν τα υπόλοιπα σημεία, η κατάληξη: "η Ένωση Συντακτών έχει και λόγο και υποχρέωση να ασχοληθεί με την υπόθεση του press-gr και των άλλων blogspot ή wordpress ή ό,τι άλλο φανταστείτε και, επίσης, να βρει τρόπους να εντάξει τους επαγγελματίες δημοσιογράφους του Ίντερνετ στους κόλπους της, και για λόγους διαχωρισμού από τους υπόλοιπους". Ο Φοίβος Καρζής έκανε και μια προσθήκη, στις 27/2 με τον εύγλωττο τίτλο: "Blogging ή Blackmailing;" με την οποία προσκαλεί όποιον θέλει να καταθέσει ιδέες ή προτάσεις αντίδρασης.
*
Αλλη μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση, από ένα ειδησεογραφικό portal, το portnet.gr όπου ο δημοσιογράφος Νότης Ανανιάδης προβληματίζεται όσον αφορά στη νομική ευθύνη των ειδησεογραφικών σελίδων στο Διαδίκτυο γράφοντας: "Όχι στη διαδικτυακή και ανώνυμη αλητεία"

Update (27/2/08)

*
Η θέση του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ που επισημαίνει ότι "όσοι δημοσιογράφοι διαχειρίζονται, συμμετέχουν ή συνεργάζονται, σε παντός είδους ιστοτόπους, ( blogs , ιστοσελίδες κ.λπ.) θα πρέπει να έχουν ταυτότητα και οπωσδήποτε να σέβονται τους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας στην κατεύθυνση της αυτοδέσμευσης και αυτορρύθμισης" και εκφράζει τη θέση: "Δεν συμφωνούμε με οποιαδήποτε απόπειρα επιβολής ειδικής και αυστηρότερης νομοθεσίας, ειδικά όταν διαφαίνονται συγκρούσεις επιχειρηματικών συμφερόντων και πολιτικές σκοπιμότητες χειραγώγησης. Η ελευθερία της έκφρασης στις μέρες μας κινδυνεύει περισσότερο από τους «προστάτες» της και όχι από εκείνους που την επικαλούνται".
*
Μια τεκμηριωμένη τοποθέτηση από τον ασχολούμενο εδώ και πολύ καιρό και με πολύ σοβαρό τρόπο με τέτοια θέματα, E-Lawyer: "Δεν φοβάμαι το blogονόμο γιατί έχω το Σύνταγμα" Αξίζει να μελετηθεί.
*
"Όταν τα ΜΜΕ συνάντησαν τα blogs" γράφει στην "Καθημερινή" ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης και μεταφέρει με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο τον προβληματισμό και την πραγματικότητα χωρών, όπως οι ΗΠΑ, που τα είχαν βιώσει νωρίτερα όλα αυτά για να επισημάνει πως "το διαδίκτυο είναι μια καινούργια πραγματικότητα που δύσκολα γίνεται αντιληπτή και αποδεκτή από τα παραδοσιακά ΜΜΕ, εξ ου και οι κραυγές περί ανωνυμίας κλπ. Μόνο που, όπως και την παγκοσμιοποίηση, πρέπει να τη συνηθίσουν..."
*
"Ναι στην αυτορρύθμιση, όχι στην κρατική λογοκρισία" επιχειρηματολογεί το πάντα ενδιαφέρον ιστολόγιο "Η γενιά των 700 Ευρώ" και παραπέμπει και σε εξαιρετικά ενδιαφέροντες συνδέσμους (link) όπου παρουσιάζονται οι διεθνείς προβληματισμοί καθώς και οι αρχές δεοντολογίας που ισχύουν αλλού.

update (28/2/08):

*
"Η αιώνια διαμάχη" επιγράφει το λακωνικό πλην μεστό σχόλιό του, στην "Ελευθεροτυπία", ο πολιτικός επιστήμονας-επικοινωνιολόγος Λευτέρης Κουσούλης: "Από την πρωτόγονη εποχή μέχρι σήμερα παραμένει αναλλοίωτη η διαμάχη για τα πρωτεία του λόγου. Η αιώνια διαμάχη για το ποιος έχει δικαίωμα στο λόγο και ποιος έχει το δικαίωμα στη δημόσια έκφραση. Μέσα από ποικίλες, ανελέητες, κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις αναδύθηκε ιστορικά η απάντηση. Και η απάντηση είναι μία: ΟΛΟΙ.

Η εξέλιξη των τεχνικών μέσων διεύρυνε διαρκώς τις δυνατότητες της έκφρασης. Ολο και περισσότεροι κατέκτησαν το δικαίωμα στη δημόσια έκφραση και το δημόσιο λόγο. Τύπος, ραδιόφωνο, τηλεόραση είναι οι μεγάλοι σταθμοί. Στην εποχή μας το Internet και τα blogs ανοίγουν παράθυρα και πύλες στο δικαίωμα του λόγου και της ατομικής έκφρασης και ταυτόχρονα αναζωπυρώνουν μέσα από τις νοσηρές χρήσεις τους την αιώνια διαμάχη. Μην έχει κανείς αυταπάτες. Η αιώνια αυτή διαμάχη δεν θα πάρει ποτέ τέλος.

Η προστασία όμως της ελευθερίας του λόγου -θεμελιακό συστατικό της δημοκρατίας- οφείλει να συνοδεύεται από το σεβασμό στις ελευθερίες και τα δικαιώματα των άλλων. Και πάντως προϋποθέτει τόλμη και επωνυμία. Καμιά καταλυτική κριτική δεν έχει αξία όταν παίρνει τη μορφή της συκοφαντίας ή της ύβρεως με κάθε έννοια. Ολοι όσοι μάχονται για την ελευθερία του λόγου έχουν υποχρέωση να αντισταθούν σε κάθε μορφή κατάλυσης της ελευθερίας και των δικαιωμάτων των άλλων που είναι η συκοφαντία. Δεν αγγίζω καν το θέμα του εκβιασμού.

Αιώνια η διαμάχη για τα πρωτεία του λόγου. Σθεναρή η αντίσταση απέναντι σε κάθε μορφή συκοφαντίας.
*
"Σε ολισθηρό δρόμο" γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης στην "Καθημερινή" παραλληλίζοντας τη νομοθετική παρέμβαση για το Διαδίκτυο με εκείνη για τα "φρουτάκια": "Φυσικά, έπειτα από λίγους μήνες ο νόμος πέρασε σε αχρηστία, αλλά εν τω μεταξύ κάποιοι ιδιοκτήτες Ιnternet-cafe αναγκάστηκαν να κλείσουν τα μαγαζιά τους και η Ελλάδα εισέπραξε μια ακόμη καταδίκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο".
*
Άρθρο, στην "Ελευθεροτυπία", της δρος Κορίννας Πατέλη, η οποία διδάσκει δημοσιογραφία στο Διαδίκτυο στο ΟΠΑ, για "Το θεσμικό κενό για την προστασία της ελευθερίας του λόγου στο Διαδίκτυο" η οποία, αφού αναλύει το ζήτημα καταλήγει επισημαίνοντας: "Η δημοσιογραφία εντός ιστού κινδυνεύει από την ανυπαρξία κώδικα δεοντολογίας για επαγγελματίες δημοσιογράφους, από τις πιέσεις της βιομηχανίας, η οποία στο όνομα πνευματικών δικαιωμάτων ασκεί εποπτεία, από τους Ελληνες μπλόγκερ που δεν έχουν οργανωθεί να έχουν κώδικα δεοντολογίας".
Ακόμη απόψεις για το θέμα θα βρείτε και εδώ

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

η γελοιογραφία ως σχόλιο της επικαιρότητας


Του Στάθη από την Ελευθεροτυπία της 22-2-2008


Του Πετρουλάκη από την Καθημερινή 22-1-2008


Από τον Ελεύθερο τύπο της 22-2-200

Το μακεδονικό είναι η κύρια πηγή εμπνεύσεως των γελοιογράφων μας

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Η κατάσταση της Εκκλησίας μετά την εκλογή του Ιερωνύμου του Β'

Η εκλογή και η ανάληψη καθηκόντων από τον από Θηβών και Λεβαδείας Ιερώνυμο σίγουρα ανοίγει νέο κεφάλαιο στην Ιστορία της Ελλαδικής Εκκλησίας και σίγουρα την απομακρύνει από τον εθναρχικό χαρακτήρα που της είχε προσδώσει ο μακαριστός Χριστόδουλος. Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτό είναι πρόοδος και όχι πισωγύρισμα όπως πιστεύουν αρκετοί ευσεβείς( οργανωσιακοί ) χριστιανοί. Ένας από τους πλέον καταρτισμένους περί την Ορθόδοξο μαρτυρία είναι ο Σ. Ράμφος ο οποίος στο σημερινό φύλλο της Καθημερινής εκφράζει πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις. Πάντοτε ο λόγος του για μένα τουλάχιστον ήταν προκλητικός και σε αρκετές περιπτώσεις ιδιαίτερα συντηρητικός. Στο σημερινό του άρθρο συμφωνούμε σχεδόν σε όλα. Σας το συνιστώ

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


Του Πετρουλάκη από την Καθημερινή 17-2-2008

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008

Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


Από τον Ελεύθερο Τύπο

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008

H χώρα της "φαιδράς πορτοκαλέας" μέρος ΙΙ

Έστω και καθυστερημένα,λόγου φόρτου εργασίας του γράφοντος, ας συνεχίσουμε σήμερα. Κι ας αρχίσουμε με τα μικρότερα κόμματα.
Το ΚΚΕ συνεχίζει να ζει στον καιρό του μεσοπολέμου και προτείνει αναδιοργάνωση της χώρας με παλιωμένα και μη αποτελεσματικά υλικά. Πιστεύει ακόμη στην δικτατορία του προλεταριάτου και είναι ίσως το μόνο σταλινικό κομμουνιστικό κόμμα στον κόσμο. Δεν έχει διδαχτεί τίποτε από την αποτυχία της εφαρμογής του σοσιαλισμού στις χώρες του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ. Αλλά το χειρότερο όλων δεν έχει διάθεση συνεργασίας με κανένα άλλο κομματικό μηχανισμό εάν δεν απεμπολήσει προηγουμένως τις όποιες δικές του αρχές και δεν ασπαστεί τις αρχές και προτάσεις του ΚΚΕ. Οποία δημοκρατικότης, θέλει δηλαδή συνασπισμούς του στυλ του υπαρκτού σοσιαλισμού ξεχνώντας ότι αυτούς τους επέβαλε η βία των σοβιετικών όπλων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη πλευρά αυτοθαυμάζεται από τις επιτυχίες στις τελευταίες εκλογές και τις δημοσκοπήσεις,προσπαθεί να οικειοποιηθεί όλες τις απώλειες του ΠΑΣΟΚ πράγμα το οποίο εν πολλοίς το κατορθώνει,αλλά καμιά πρόταση για το πως θα βγεί η χώρα από το τέλμα. Εμένα προσωπικά μου θυμίζει το ΠΑΣΟΚ του 1977 που συνέχεια μιλούσε για αλλαγή και ποτέ δεν καθόριζε με σαφήνεια την έννοια της αλλαγής. Και για να δέσει η σούπα επειδή κατανόησε την δύναμη των media επιλέγει σήμερα ως πρόεδρο του (ο Συνασπισμός όχι ο ΣΥΡΙΖΑ) ένα άνθρωπο άκρως τηλεοπτικό με ελαχίστη πολιτική εμπειρία και αμφίβολη εμπειρία ζωής. Αλήθεια που έχει δουλέψει μέχρι σήμερα ο κ Τσίπρας; Ποια η εμπειρία του πραγματικής ζωής, μάλλον παρόμοια με εκείνη του κ Καραμανλή.
Το ΛΑΟΣ δεν με έχει πείσει εμένα τουλάχιστον ότι είναι δημοκρατικό κόμμα και ο άκρατος λαϊκισμός του νομίζω ότι είναι επικίνδυνος για την χώρα και την κοινωνική ζωή.
Τα μέσα επικοινωνίας αντί να ενημερώνουν προπαγανδίζουν. Αν παρακολουθούσε κανείς τα χθεσινά κύρια δελτία των καναλιών θα διαπίστωνε του λόγου το αληθές. Τα κρατικά πιστά στην παράδοση συνεχίζουν τους κυβερνητικούς λιβανωτούς. Τα ιδιωτικά κυνηγώντας την τηλεθέαση είχαν μετατρέψει το δελτίο σε μονοθεματική συζήτηση με παρουσιαστές-αστέρες διαπληκτιζόμενους σε θέματα στα οποία κατά βάση συμφωνούσαν. Έλειπαν παντελώς οι ειδήσεις και ιδιαίτερα το Εξωτερικό Δελτίο λές και όλος ο κόσμος είναι ο Ζαχόπουλος,ο Θέμος, ο Μάκης. Μήπως στα έντυπα η κατάσταση είναι καλύτερη; εδώ υπάρχει ακήρυχτος πόλεμος για δελτίο κυκλοφορίας και όλες οι αρχές τις υγιούς δημοσιογραφίας έχουν πάει περίπατο
Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει,αλλά κάτι πρέπει να γίνει και μάλιστα επειγόντως