Γράφει ο κ Νίκος Δήμου στο τελευταίο LIFO
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟΥ 22ου ΑΙΩΝΑ:
•Το εμφύλιο μίσος είναι ίσως η σταθερότερη αξία της ελληνικής ιστορίας. Αγωνιστές του '21, Τρικουπικοί και Δηλιγιαννικοί, Βενιζελικοί και Βασιλόφρονες, αριστεροί και δεξιοί. Στις αρχές του 21ου αιώνα το πάθος συνόδευε τις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους φανατικούς πατριώτες (οι αντίπαλοι τους αποκαλούσαν «Ελληναράδες») και τους εκσυγχρονιστές ή ευρωπαϊστές (ευρωλιγούρηδες ή πουλημένοι).
•Οι πατριώτες αγωνίζονταν να κρατήσουν την παραδοσιακή αντίληψη της ελληνικής ιστορίας και θρησκείας, συντηρώντας ακόμα και μύθους που είχαν αποδειχθεί εσφαλμένοι από την ιστορική έρευνα - όπως π.χ. το «κρυφό σχολειό». Οι εκσυγχρονιστές προσπαθούσαν να φέρουν τα αποτελέσματα της ιστορικής και κοινωνικής έρευνας στην εκπαίδευση. Αυτό προκαλούσε οξύτατες αντιδράσεις των πατριωτών που, π.χ., θεωρούσαν οποιαδήποτε επιστημονική ανάλυση της έννοιας του έθνους ως ιερόσυλη. Γι' αυτούς το έθνος (και ιδιαίτερα το ελληνικό) ήταν μεταφυσική, υπερβατική αξία.
•Δύο γυναίκες επιστήμονες έτυχε να στοχοποιηθούν ιδιαίτερα σε αυτήν τη διένεξη: η ψυχο-κοινωνιολόγος Θάλεια Δραγώνα και η ιστορικός Μαρία Ρεπούση. Τα ονόματά τους ήταν κόκκινο πανί για τους πατριώτες.
•Πίσω από αυτή την αντίδραση κρυβόταν καχυποψία και παραδοσιακός αντιδυτικισμός. Κυκλοφόρησαν νέες θεωρίες συνωμοσίας. Αυτές οι απόπειρες ήταν μέρος ευρύτερου σχεδίου για τον αφελληνισμό των Ελλήνων και τον συστηματικό αφανισμό του ελληνικού έθνους. Έτσι, οι κυρίες Ρεπούση και Δραγώνα ονομάστηκαν πράκτορες ξένων δυνάμεων και μίσθαρνα όργανα ξένων κέντρων. Τις τύλιξε η λάσπη.
•Η Ελλάδα, τελικά, δεν αφανίστηκε και ο εκσυγχρονισμός προχώρησε - έστω και διστακτικά. Στο διηνεκές ματς νεωτεριστών-παραδοσιακών νικάνε συνήθως οι πρώτοι, γιατί η χώρα δεν μπορεί να κλειστεί σε γυάλα. Αλλά οι νίκες είναι δύσκολες και αφήνουν πίσω δυσφορία και μνησικακία. Οι τολμηρές κυρίες εκσυγχρονίστριες για τους μεν έγιναν ηρωίδες ενός εσωτερικού απελευθερωτικού αγώνα (απελευθέρωσης από τους μύθους και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος), για τους δε παρέμειναν ύποπτα πρόσωπα. Ή Μπουμπουλίνες ή Νενέκοι. Έτσι είναι οι Έλληνες - ή του ύψους ή του βάθους. Και πάντα του πάθους.
Και σου λένε ότι οι φιλελεύθεροι σκέπτονται αντεθνικά!! Σιγά ρε μάγκες
Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010
Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010
Απολογισμός μιας δεκαετίας
Γράφει ο Καθηγητής Θ Βερέμης στην σημερινή Καθημερινή
Η δεκαετία που πέρασε υπήρξε από τις λιγότερο εποικοδομητικές της τελευταίας τριακονταετίας. Η τρομοκρατική καταστροφή των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη προκάλεσε, μεταξύ άλλων, τη δαπανηρή σε αίμα εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και μάλιστα χωρίς κάποιο θετικό, τουλάχιστον, αποτέλεσμα. Η καταστροφική αμερικανική κατοχή πολλαπλασίασε τον θρησκευτικό φανατισμό στις ισλαμικές χώρες, αλλά και τον φονταμενταλισμό των Ευαγγελιστών του κεντρικού και νότιου τμήματος των ΗΠΑ. Ετσι, ο χειρότερος (μετά τον Harding) πρόεδρος του εικοστού αιώνα, George W. Bush, εξασφάλισε δεύτερη θητεία. Αφησε πίσω του μια μεγάλη οικονομική κρίση και την εμπλοκή της χώρας του στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Οι οπαδοί του σκληρού πυρήνα των Ρεπουμπλικανών δεν έμαθαν τίποτα από το πέρασμα της ολέθριας κυβέρνησης Bush και στρέφουν σήμερα το παράλογο μίσος τους κατά του νέου προέδρου.
Η φτωχή σε επιτυχίες δεκαετία, ωστόσο, ανέδειξε κάποιες προσωπικότητες οι οποίες συνδέονται με τους κύριους προβληματισμούς του πλανήτη, την οικονομία και το περιβάλλον. Ο βραβευμένος με Νομπέλ στα οικονομικά αλλά και σχολιαστής της επικαιρότητας Paul Krugman χαρακτήρισε την περασμένη δεκαετία «το μεγάλο μηδέν» (Νew York Times, 28/12/09). Μηδέν σε θετική ανάπτυξη, μηδέν σε πρόνοια για τις επερχόμενες καταστροφές και μηδέν στις ηθικές επιδόσεις πληθώρας ηγετών της επιχειρησιακής Αμερικής. Οταν το ρεπουμπλικανικό σύστημα απελευθέρωσε την οικονομία από τους παραδοσιακούς ελέγχους, επέτρεψε στους πιο επιτήδειους να τη λαφυραγωγήσουν. Θα είναι δύσκολη πια η επαναφορά της οικονομικής σκέψης στην πίστη προς το «αόρατο χέρι της αγοράς» που διορθώνει όλες τις δυσλειτουργίες του συστήματος. Ο Milton Friedman και ο Friedrich Hayek θα δυσκολεύονταν σήμερα να εξηγήσουν τις αλλεπάλληλες φούσκες που οδήγησαν την παγκόσμια οικονομία σε κρίση διαρκείας. Και συμπληρώνει ο Krugman: «Και όσο για τους πολιτικούς και ιδιαίτερα τους Ρεπουμπλικανούς, τώρα που η πολιτική των φορολογικών απαλλαγών και της απελευθέρωσης της αγοράς (deregulation) μας οδήγησε στο σημερινό χάος, επανέρχονται με την ίδια συνταγή - φορολογικές περικοπές και απελευθέρωση της αγοράς».
Ανάμεσα στις Κασσάνδρες της επερχόμενης καταστροφής διακρίθηκαν δύο οικονομολόγοι βραβευμένοι με Νομπέλ: Ο Joseph Stiglitz (2001) υπήρξε σαν τον Σωκράτη, η αλογόμυγα για τους άλογους συγχρόνους του. Πιστεύει ότι οι αντιφατικές πληροφορίες προκαλούν τη δυσλειτουργία της αγοράς και ότι η παγκοσμιοποίηση δεν συμφέρει τις φτωχές χώρες. Προειδοποίησε μάλιστα τους Αμερικανούς ότι η άρση των ελέγχων της οικονομίας θα οδηγούσε στη σημερινή μεγάλη οικονομική κρίση. Ο Amartya Sen (1998) είναι ο Ινδός οικονομολόγος που πρώτος διαπίστωσε ότι η καλή ή η κακή διαχείριση των οικονομικών πόρων μετράει περισσότερο από την αφθονία ή την έλλειψή τους. Ο σημαντικός αυτός διανοητής των οικονομικών μας θυμίζει την αλφαβήτα της πολιτικής επιστήμης. Κάμποσοι απαίδευτοι ημέτεροι ηγέτες επαναλαμβάνουν την στερεότυπη πλέον αποστροφή: «Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα» λες και πρόκειται για σύστημα με αυτόματο πιλότο. Ομως, το δημοκρατικό πολίτευμα είναι το πιο ευαίσθητο γιατί εξαρτάται απόλυτα από την αρετή των πολιτών. Οταν η αρετή εκπέσει, το σύστημα (κατά τον Αριστοτέλη) μεταλλάσσεται σε οχλοκρατία, ανομία και καταλήγει σε τυραννία. Μήπως βρισκόμαστε στην αρχή αυτής της μετάλλαξης;
Ο Sen και ο Stiglitz κατάρτισαν πρόσφατα έκθεση η οποία κάνει έκκληση στις κυβερνήσεις να περιλάβουν και μη οικονομικά κριτήρια στους στόχους της ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού του Τρίτου Κόσμου.
Οι κύκλοι της οικονομίας, όσο μεγάλη διάρκεια και αν έχουν, έρχονται και παρέρχονται. Οι καταστροφές όμως στο φυσικό περιβάλλον είναι πιο μόνιμες και ίσως μη αναστρέψιμες.
Η ανθρωπότητα οφείλει χάριτες στον βραβευμένο με Νομπέλ (2002) Ινδό οικονομολόγο-περιβαλλοντολόγο, Rajendra Pachauri, ο οποίος πρόβλεψε ότι η άνοδος της στάθμης των ωκεανών θα προκαλέσει πρωτοφανή μετακίνηση πληθυσμών στον πλανήτη. Ζήτησε δραστικές περικοπές στην έκλυση διοξειδίου του άνθρακα από τις ανεπτυγμένες χώρες, που είναι και οι κύριοι παραγωγοί ενέργειας, θεωρώντας ότι μόνο τότε η Κίνα θα δεχτεί να περικόψει τις δικές της εκλύσεις. Οφείλουμε επίσης πολλά στον διευθυντή της ΝASA, James Hansen, ο οποίος, παρά τις οδηγίες της κυβέρνησης Bush να μην κοινοποιεί τα ευρήματα της ερευνητικής του ομάδας σχετικά με τα επίπεδα διοξειδίου στην ατμόσφαιρα, έφερε τις δυσοίωνες διαπιστώσεις του για την κλιματική αλλαγή στη δημοσιότητα.
Και μια ευχάριστη είδηση. Στους 100 κορυφαίους παγκόσμιους διανοητές του 2009 (του έγκυρου Foreign Policy), φιγουράρει στην 50ή θέση ο κοινωνιολόγος της Ιατρικής, Νικόλαος Χρηστάκης του Πανεπιστημίου Harvard. Και του χρόνου περισσότερους!
Μένω στην Ευχάριστη είδηση
Η δεκαετία που πέρασε υπήρξε από τις λιγότερο εποικοδομητικές της τελευταίας τριακονταετίας. Η τρομοκρατική καταστροφή των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη προκάλεσε, μεταξύ άλλων, τη δαπανηρή σε αίμα εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και μάλιστα χωρίς κάποιο θετικό, τουλάχιστον, αποτέλεσμα. Η καταστροφική αμερικανική κατοχή πολλαπλασίασε τον θρησκευτικό φανατισμό στις ισλαμικές χώρες, αλλά και τον φονταμενταλισμό των Ευαγγελιστών του κεντρικού και νότιου τμήματος των ΗΠΑ. Ετσι, ο χειρότερος (μετά τον Harding) πρόεδρος του εικοστού αιώνα, George W. Bush, εξασφάλισε δεύτερη θητεία. Αφησε πίσω του μια μεγάλη οικονομική κρίση και την εμπλοκή της χώρας του στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Οι οπαδοί του σκληρού πυρήνα των Ρεπουμπλικανών δεν έμαθαν τίποτα από το πέρασμα της ολέθριας κυβέρνησης Bush και στρέφουν σήμερα το παράλογο μίσος τους κατά του νέου προέδρου.
Η φτωχή σε επιτυχίες δεκαετία, ωστόσο, ανέδειξε κάποιες προσωπικότητες οι οποίες συνδέονται με τους κύριους προβληματισμούς του πλανήτη, την οικονομία και το περιβάλλον. Ο βραβευμένος με Νομπέλ στα οικονομικά αλλά και σχολιαστής της επικαιρότητας Paul Krugman χαρακτήρισε την περασμένη δεκαετία «το μεγάλο μηδέν» (Νew York Times, 28/12/09). Μηδέν σε θετική ανάπτυξη, μηδέν σε πρόνοια για τις επερχόμενες καταστροφές και μηδέν στις ηθικές επιδόσεις πληθώρας ηγετών της επιχειρησιακής Αμερικής. Οταν το ρεπουμπλικανικό σύστημα απελευθέρωσε την οικονομία από τους παραδοσιακούς ελέγχους, επέτρεψε στους πιο επιτήδειους να τη λαφυραγωγήσουν. Θα είναι δύσκολη πια η επαναφορά της οικονομικής σκέψης στην πίστη προς το «αόρατο χέρι της αγοράς» που διορθώνει όλες τις δυσλειτουργίες του συστήματος. Ο Milton Friedman και ο Friedrich Hayek θα δυσκολεύονταν σήμερα να εξηγήσουν τις αλλεπάλληλες φούσκες που οδήγησαν την παγκόσμια οικονομία σε κρίση διαρκείας. Και συμπληρώνει ο Krugman: «Και όσο για τους πολιτικούς και ιδιαίτερα τους Ρεπουμπλικανούς, τώρα που η πολιτική των φορολογικών απαλλαγών και της απελευθέρωσης της αγοράς (deregulation) μας οδήγησε στο σημερινό χάος, επανέρχονται με την ίδια συνταγή - φορολογικές περικοπές και απελευθέρωση της αγοράς».
Ανάμεσα στις Κασσάνδρες της επερχόμενης καταστροφής διακρίθηκαν δύο οικονομολόγοι βραβευμένοι με Νομπέλ: Ο Joseph Stiglitz (2001) υπήρξε σαν τον Σωκράτη, η αλογόμυγα για τους άλογους συγχρόνους του. Πιστεύει ότι οι αντιφατικές πληροφορίες προκαλούν τη δυσλειτουργία της αγοράς και ότι η παγκοσμιοποίηση δεν συμφέρει τις φτωχές χώρες. Προειδοποίησε μάλιστα τους Αμερικανούς ότι η άρση των ελέγχων της οικονομίας θα οδηγούσε στη σημερινή μεγάλη οικονομική κρίση. Ο Amartya Sen (1998) είναι ο Ινδός οικονομολόγος που πρώτος διαπίστωσε ότι η καλή ή η κακή διαχείριση των οικονομικών πόρων μετράει περισσότερο από την αφθονία ή την έλλειψή τους. Ο σημαντικός αυτός διανοητής των οικονομικών μας θυμίζει την αλφαβήτα της πολιτικής επιστήμης. Κάμποσοι απαίδευτοι ημέτεροι ηγέτες επαναλαμβάνουν την στερεότυπη πλέον αποστροφή: «Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα» λες και πρόκειται για σύστημα με αυτόματο πιλότο. Ομως, το δημοκρατικό πολίτευμα είναι το πιο ευαίσθητο γιατί εξαρτάται απόλυτα από την αρετή των πολιτών. Οταν η αρετή εκπέσει, το σύστημα (κατά τον Αριστοτέλη) μεταλλάσσεται σε οχλοκρατία, ανομία και καταλήγει σε τυραννία. Μήπως βρισκόμαστε στην αρχή αυτής της μετάλλαξης;
Ο Sen και ο Stiglitz κατάρτισαν πρόσφατα έκθεση η οποία κάνει έκκληση στις κυβερνήσεις να περιλάβουν και μη οικονομικά κριτήρια στους στόχους της ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού του Τρίτου Κόσμου.
Οι κύκλοι της οικονομίας, όσο μεγάλη διάρκεια και αν έχουν, έρχονται και παρέρχονται. Οι καταστροφές όμως στο φυσικό περιβάλλον είναι πιο μόνιμες και ίσως μη αναστρέψιμες.
Η ανθρωπότητα οφείλει χάριτες στον βραβευμένο με Νομπέλ (2002) Ινδό οικονομολόγο-περιβαλλοντολόγο, Rajendra Pachauri, ο οποίος πρόβλεψε ότι η άνοδος της στάθμης των ωκεανών θα προκαλέσει πρωτοφανή μετακίνηση πληθυσμών στον πλανήτη. Ζήτησε δραστικές περικοπές στην έκλυση διοξειδίου του άνθρακα από τις ανεπτυγμένες χώρες, που είναι και οι κύριοι παραγωγοί ενέργειας, θεωρώντας ότι μόνο τότε η Κίνα θα δεχτεί να περικόψει τις δικές της εκλύσεις. Οφείλουμε επίσης πολλά στον διευθυντή της ΝASA, James Hansen, ο οποίος, παρά τις οδηγίες της κυβέρνησης Bush να μην κοινοποιεί τα ευρήματα της ερευνητικής του ομάδας σχετικά με τα επίπεδα διοξειδίου στην ατμόσφαιρα, έφερε τις δυσοίωνες διαπιστώσεις του για την κλιματική αλλαγή στη δημοσιότητα.
Και μια ευχάριστη είδηση. Στους 100 κορυφαίους παγκόσμιους διανοητές του 2009 (του έγκυρου Foreign Policy), φιγουράρει στην 50ή θέση ο κοινωνιολόγος της Ιατρικής, Νικόλαος Χρηστάκης του Πανεπιστημίου Harvard. Και του χρόνου περισσότερους!
Μένω στην Ευχάριστη είδηση
Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010
Συνέβη στο Μάντσεστερ( Μια ιστορία τρέλλας)
Διαβάζω στο Lifo
Ένας ομοφυλόφιλος άνδρας προσπάθησε να δηλητηριάσει τις λεσβίες γειτόνισσές του προσθέτοντας δηλητήριο για σαλιγκάρια μέσα στο κάρυ που τους πρόσφερε. Οι λεσβίες τον είχαν κατηγορήσει προηγουμένως για απαγωγή της τρίποδης γάτας τους. Ο Gary Stewart, ετών 37, βρισκόταν εδώ και μήνες στα μαχαίρια με τις Marie Walton και Beverley Sales και η κίνησή του να τους χτυπήσει τη πόρτα προσφέροντάς τους μια μερίδα ρύζι με κάρυ προφασιζόμενος ότι παρήγγειλε από τον ινδικό παραπάνω από όσο μπορούσε να φάει, φάνηκε αρχικά σαν κίνηση ανακωχής σε αυτό τον πόλεμο που είχε κυρηχθεί ανάμεσά τους.
Όταν όμως οι δύο γυναίκες ξεκίνησαν να τρώνε το κάρυ που κέρασε ο γείτονας ανακάλυψαν ότι μέσα στο ρύζι κρύβονταν αυτά τα χαρακτηριστικά μπλε κομματάκια (σαν ψιλό χαλίκι) τα οποία αποτελούν δηλητήριο που απομακρύνει τα σαλιγκάρια από τους κήπους. Φυσικά κάλεσαν αμέσως την αστυνομία και ο Stewart συνελήφθηκε και ομολόγησε την πράξη του. Δεν παραδέχθηκε όμως ότι αυτός ήταν που απήγαγε την τρίποδη(!) γάτα τους και την εγκατάλειψε σε ένα χωριό κάμποσα μίλια έξω από το Μάντσεστερ όπου ζούσαν. Η γάτα ευτυχώς τελικά βρέθηκε αφού οι δύο κυρίες είχαν βάλει πόστερ με φωτογραφία της και στοιχεία επικοινωνίας παντού. Την είχε περιθάλψει μια κυρία που την βρήκε στο δρόμο.
Αυτά συμβαίνουν στον κόσμο των Gays and Lesbians.
Ένας ομοφυλόφιλος άνδρας προσπάθησε να δηλητηριάσει τις λεσβίες γειτόνισσές του προσθέτοντας δηλητήριο για σαλιγκάρια μέσα στο κάρυ που τους πρόσφερε. Οι λεσβίες τον είχαν κατηγορήσει προηγουμένως για απαγωγή της τρίποδης γάτας τους. Ο Gary Stewart, ετών 37, βρισκόταν εδώ και μήνες στα μαχαίρια με τις Marie Walton και Beverley Sales και η κίνησή του να τους χτυπήσει τη πόρτα προσφέροντάς τους μια μερίδα ρύζι με κάρυ προφασιζόμενος ότι παρήγγειλε από τον ινδικό παραπάνω από όσο μπορούσε να φάει, φάνηκε αρχικά σαν κίνηση ανακωχής σε αυτό τον πόλεμο που είχε κυρηχθεί ανάμεσά τους.
Όταν όμως οι δύο γυναίκες ξεκίνησαν να τρώνε το κάρυ που κέρασε ο γείτονας ανακάλυψαν ότι μέσα στο ρύζι κρύβονταν αυτά τα χαρακτηριστικά μπλε κομματάκια (σαν ψιλό χαλίκι) τα οποία αποτελούν δηλητήριο που απομακρύνει τα σαλιγκάρια από τους κήπους. Φυσικά κάλεσαν αμέσως την αστυνομία και ο Stewart συνελήφθηκε και ομολόγησε την πράξη του. Δεν παραδέχθηκε όμως ότι αυτός ήταν που απήγαγε την τρίποδη(!) γάτα τους και την εγκατάλειψε σε ένα χωριό κάμποσα μίλια έξω από το Μάντσεστερ όπου ζούσαν. Η γάτα ευτυχώς τελικά βρέθηκε αφού οι δύο κυρίες είχαν βάλει πόστερ με φωτογραφία της και στοιχεία επικοινωνίας παντού. Την είχε περιθάλψει μια κυρία που την βρήκε στο δρόμο.
Αυτά συμβαίνουν στον κόσμο των Gays and Lesbians.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
