Παρεξήγηση

Μια ανάλυση του Σ Κούλογλου στα γεγονότα των τελευταίων ημερών στο TVXS
Έπρεπε να εμφανιστεί στο προσκήνιο ο κ.Κούγιας για να μάθουμε τελικά την αλήθεια: η χώρα τραντάζεται επί 5 μέρες για μια παρεξήγηση. Ο αστυνομικός δεν ήθελε να δολοφονήσει τον Αλέξη Γρηγορόπουλο,αλλά να ρίξει μια μπαλωτιά στον αέρα προκειμένου να φοβίσει το πλήθος που ετοιμαζόταν να του επιτεθεί. Απλώς η σφαίρα παρεξήγησε τις προθέσεις του και καρφώθηκε στη καρδιά του 16χρονου μαθητή. Και κανείς δεν βρέθηκε να τον ρωτήσει πως απομακρύνθηκε με το πάσο του απ το αγριεμένο πλήθος ή γιατί δεν έτρεξε, όπως θα έπρεπε να κάνει, για να βοηθήσει το παιδί που είχε υποτίθεται τραυματίσει κατά λάθος.
Παρεξήγηση ήταν ότι ο Αλέξης ήταν ένα χαμογελαστό αγόρι, όπως όλα της ηλικίας του. Επρόκειτο στη πραγματικότητα για ένα χουλιγκάνο των Βορείων Προαστίων, με διαγωγή κοσμία. Ο συνήγορος του κατηγορούμενου αστυνομικού, που προφανώς συνέβαλε στη σύνταξη της απολογίας του πελάτη του, παρέσυρε τη δημόσια συζήτηση σε έναν δρόμο που δεν έπρεπε να πάρει: και ο διάολος μεταμορφωμένος να είναι, δε σκοτώνεις ένα δεκαεξάχρονο παιδί.
Το κακό είναι ότι, για τα αίτια της εξέγερσης των νέων, την θεωρία της παρεξήγησης ασπάζονται και τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης. Δεν βλέπεις στις περισσότερες τηλεοπτικές συζητήσεις ή τα ρεπορτάζ παρά εικόνες από καταστροφές και ανιαρές αναλύσεις για τους κουκουλοφόρους. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν ότι οι μαθητές που παρά λίγο να καταλάβουν το αστυνομικό τμήμα της Βούλας δεν το έκαναν επειδή είχαν περάσει τον διοικητή του τμήματος για τον πατέρα τους και ήθελαν να τον εκδικηθούν: το έκαναν επειδή είναι οργισμένοι με τη ζωή τους και τη κοινωνία στην οποία καλούνται να ενταχθούν.
Δεν υπάρχει άλλη χώρα στο κόσμο με ένα τόσο δύσκολο, ανιαρό, αγχωτικό, ψυχοφθόρο εκπαιδευτικό σύστημα όπως το ελληνικό, με αποκορύφωμα τις εισαγωγικές εξετάσεις. Δεν υπάρχει άλλη χώρα που επι 30 χρόνια δεν έχει αλλάξει ένα σύστημα που όλοι θεωρούν αποτυχημένο. Και δεν υπάρχει άλλη χώρα που να ανταμείβει την υπερπροσπάθεια μιας δεκαετίας με τα ψίχουλα των 700 ευρώ. Με την εξαίρεση των χωρών που βρίσκονται σε πόλεμο, δεν υπάρχει άλλη χώρα που να απαγορεύει τόσο πολύ στους έφηβους να χαρούν την ηλικία τους. Στη πιο διαφωτιστική εικόνα αυτών των ημερών, χθες το μεσημέρι στη Πλατεία Συντάγματος, οι διαδηλωτές σταμάτησαν το πετροπόλεμο και έπαιζαν ποδόσφαιρο. Αυτό θα έπρεπε κυρίως να κάνουν τα παιδιά, αλλά δεν τους αφήνουν.
Σε μια εκδήλωση γονέων που είχα πάει για παιδιά της Α' Γυμνασίου, η διευθύντρια του σχολείου πρότεινε το εξής πρόγραμμα για το σπίτι: μετά την επιστροφή γύρω στις 4, φαΐ και ανάπαυση μέχρι τις 5, διάβασμα 5-8 και μετά καμμιά ώρα τηλεόραση! Και όταν ανοίγεις στις 8 την τηλεόραση, δεν ακούς παρά για ατέλειωτα σκάνδαλα και παπάδες η υπουργούς λαμόγια που έγιναν εκατομμυριούχοι σε μια τετραετία. Δεν υπάρχει νεολαία στο κόσμο που να μπορεί να ζήσει χωρίς ελπίδα. Σε τι όμως να ελπίζει ένας νέος φωτογράφος που τραβάει τη φωτογραφία που θα ζήλευαν όλα τα διεθνή πρακτορεία, κι αντί να πάρει το βραβείο Πούλιτζερ τελικά απολύεται; Για την ανεύρεση της χαμένης ελπίδας εξεγέρθηκαν.
Δε μπόρεσαν αυτή τη φορά να τη βρουν για πολλούς λόγους. Γιατί η όλη υπόθεση καπελώθηκε από τις καταστροφές και τις λεηλασίες. Γιατί δε διαμορφώθηκε κανένα σύνθημα ή αίτημα που να οδηγούσε σε συγκεκριμένες κατακτήσεις, οι οποίες θα έδιναν την αίσθηση και τη χαρά της νίκης. Αν όμως οι ιθύνοντες πιστεύουν ότι όλα όσα έγιναν οφείλονται σε μια εν ψυχρώ δολοφονία ή σε μία παρεξήγηση, τότε θα πρέπει να περιμένουμε πολλές παρεξηγήσεις.