Σκυταλοδρομία ποίησης

Ο συνάδελφος (γιατρός) ιστολόγος Ακάμας ξεκίνησε από το blog του σκυταλοδρομία ποίησης στην οποία με κάλεσε να μετάσχω το κάνω με πραγματική χαρά. Θα σας δώσω ένα ιδιαίτερα λυπημένο ποίημα του Κ Καρυωτάκη το Μιχαλιό που κατά την γνώμη μου ήταν και είναι η πιο σκληρή ειρωνεία της πειθαρχημένης ζωής

Ο Μιχαλιός
Το Μιχαλιό τον πήρανε στρατιώτη.
Καμαρωτά ξεκίνησε κι ωραία
με το Μαρή και με τον Παναγιώτη.
Δεν μπόρεσε να μάθει καν το «επ' ώμου».
Ολο εμουρμούριζε: «Κυρ Δεκανέα,
άσε με να γυρίσω στο χωριό μου».

Τον άλλο χρόνο, στο νοσοκομείο,
αμίλητος τον ουρανό κοιτούσε.
Εκάρφωνε πέρα, σ' ένα σημείο,
το βλέμμα του νοσταλγικό και πράο,
σα να 'λέγε, σα να παρακαλούσε:
«Αφήστε με στο σπίτι μου να πάω».

Κι ο Μιχαλιός επέθανε στρατιώτης.
Τον ξεπροβόδισαν κάτι φαντάροι,
μαζί τους ο Μαρής κι ο Παναγιώτης.
Απάνω του σκεπάστηκεν ο λάκκος,
μα του άφησαν απέξω το ποδάρι:
Ηταν λίγο μακρύς ο φουκαράκος