Ἔρημος σὰν τὴ βροχή
Διαβαίνω ἀγιάτρευτος μέσ᾿ στ᾿ ὄνειρό μου
σὲ δίχτυ μόνος της πρώτης σιωπῆς
ἔδειξα τὰ πτηνὰ διχάζεται ὁ δρόμος
ἡ ἀλήθεια φαρδαίνει πάντα τὴν ὁρμή.
Κ᾿ ἡ μοῖρα τῶν ἄστρων
θὰ εἶναι τέφρα θὰ εἶναι μία μεγάλη πυρικὴ
τώρα μαθαίνω τὸ αἷμα μου
δίχως τοὺς δροσεροὺς ὑάκινθους
τώρα σὲ βλέπω δρόμε τοῦ καλoῦ σὰν εἰδοποίηση
μὲ κρίνους
ἔχοντας τὸ σακούλι τ᾿ ἀναστεναγμοῦ
κι ὅλο πηγαίνω
πηγαίνω
στὶς
πηγές.
Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Γιατρέ μου (αν και θεωρώ αδόκιμη την προσφώμηση, κι εμένα δεν μου αρέσει να με λένε δικηγόρε μου...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμορφο και πρωτομηνιάτικο ποίημα
Με πήγε (κάτι σαν link) στον Ελύτη και στα ελεγεία της οξώπορτας, και πιό συγκεκριμένα στο ακόλουθο:
Περασμένα μεσάνυχτα σ' όλη μου τη ζωή
Σαν σε χαμηλωμένο Γαλαξία το κεφάλι μου βαρύ
Κοιμούνται οι άνθρωποι με τ' ασημένιο πρόσωπο• άγιοι
Που άδειασαν από τα πάθη κι ολοένα τους φυσάει ο αέρας μακριά
Στον κάβο του Μεγάλου Κύκνου. Ποιος ευτύχησε, ποιος όχι
Και υστέρα;
Ίσα τερματίζουμε όλοι στερνά μένουν
Ένα σάλιο πικρό και στο αξύριστό σου πρόσωπο
Χαραγμένα ψηφία ελληνικά που το ένα στο άλλο ν' αρμοστούν
αγωνίζονται ώστε
Η λέξη της ζωής σου η μία εάν...
Περασμένα μεσάνυχτα σ' όλη μου τη ζωή
Περνάν τα οχήματα της Πυροσβεστικής, για ποιαν από
τις πυρκαγιές
Κανείς δεν ξέρει. Σ' ένα δωμάτιο τέσσερα επί πέντε ντουμάνιασε
ο καπνός. Προεξέχουν μόνον
Η κόλλα το χαρτί και η γραφομηχανή μου. Πλήκτρα
Χτυπά ο Θεός και αμέτρητα είναι τα βάσανα έως το ταβάνι
Κοντά να ξημερώσει
μια στιγμή φανερώνονται οι αχτές με κάθετα
Πάνω τους τα βουνά σκούρα και μωβ. Αλήθεια θα 'ναι φαίνεται ότι
Ζω για τότε που δεν θα υπάρχω
Περασμένα μεσάνυχτα σ' όλη μου τη ζωή
Κοιμούνται οι άνθρωποι στο 'να τους πλευρό, τ' άλλο τους
Ανοιχτό να βλέπεις που ανεβαίνει κύματα
Κύματα η ζωή και να 'ναι τεντωμένο το χέρι σου
Σαν του νεκρού τη στιγμή που του παίρνεται η πρώτη αλήθεια.
.... σ ευχαριστώ που μου το θύμησες
H επιλογή, αρίστη Η γραμματοσειρά, πάντως, ομοίως ασεβής και στον ποιητη και στην σελίδα Το κακό είναι πως ακόμα κι αν το επικολλησει κανείς σε κείμενο, πάλι στην αναρτηση αλλάζει η γραμματοσιρά μόνη της, με βαναυσότητα προς οξείες και πνεύματα
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κ Τσουκνίδας αντί σχολίου προσπάθησε να στείλει κάποιους στίχους αλλά δεν κατέστη δυνατόν για τεχνικούς λόγους. Μου τους έστειλε με e-mail τους παραθέτω παρακάτω και τον ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας όπως και τον lilag
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σιδερένιο τώρα πια σπαθί
έκανε ότι έπρεπε να κάνει, εκδικήθηκε
τα τρομερά δοξάρια τώρα και τα δόρατα
στο αντίπαλο βάφτηκαν αίμα που χύθηκε.
Σε πείσμα ενός θεού και του πελάγου του,
ο Οδυσσέας ξαναγύρισε στη γυναίκα του, στη γης του,
σε πείσμα ενός θεού και των ανέμων του
των παγωμένων, του Άρη και της οργής του.
Και τώρα, ειρηνικά στο νυφικό τους κρεβάτι
κοιμάται η περίφημη βασίλισσα, στο στήθος
του βασιλιά της -όμως που να βρίσκεται τάχα
κείνος που νύχτα μέρα τριγυρνούσε
εξόριστος στον κόσμο σα σκυλί
κι έλεγε πως το όνομά του είναι Κανένας;
J.L.Borges, "Οδύσσεια, εικοστή τρίτη ραψωδία"
Θερμες ευχαριστιες και στους 3, οικοδεσπότη, lilag και Λάμπρο, που εφεραν τριπλή ανάταση
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ θεόδωρος έχει δίκαιο... αλλά εδώ ο τραγουδοποιός παραπονιέται΄΄πώς να χωρέσει το όνειρο σε κάμαρη δυό πήχες΄΄, πώς να μην παραπονιόμαστε εμείς για τις γραμματοσειρές και τα χαμένα πνεύματα (κυριολεκτικά τε και μεταφορικά )
ΑπάντησηΔιαγραφήΞαναθυμάμαι τον Ελύτη δίκην παρηγορίας :
΄΄Το νερό της ομοιότητας δεν άλλαξε, ούτε το δέρμα της ηλικίας. Ο Ξενοφών τυγχάνει εξάδελφός μου κα η μικρή Ασία ομοεθνής.Κατά τα άλα, πραγματικά τρώω περγαμόντο για να ξημερώσει, και γράφω
για να ερωτεύομαι σωστά.΄΄
οικοδεσπότη, σ΄ευχαριτώ θερμά
Η lilag