Η ποίηση πάντα ηρεμεί

Τούτες οι μέρες είναι ιδιαίτερα βαριές. Θες οι προγραμματικές της κυβέρνησης, θες τα μαχαιρώματα στο ΠΑΣΟΚ, θες οι επικείμενοι νέοι φόροι, θες επερχόμενη οικονομική δυσπραγία σε ανησυχούν. Ψάχνω για ηρεμία στην ποίηση. Νομίζω ότι ο στίχος του Σικελιανού από τον Λυρικό Βίο είναι ό,τι το καλύτερο

Η Αυτοκτονία του Aτζεσιβάνο

Μαθητή του Βούδα

Aνεπίληπτα επήρε το μαχαίρι

ο Aτζεσιβάνο. K' ήτανε η ψυχή του

την ώρα εκείνη ολάσπρο περιστέρι.

Kι όπως κυλά, από τ' άδυτα του αδύτου

των ουρανών, μες στη νυχτιά έν' αστέρι,

ή, ως πέφτει ανθός μηλιάς με πράο αγέρι,

έτσι απ' τα στήθη πέταξε η πνοή του.

Xαμένοι τέτοιοι θάνατοι δεν πάνε.

Γιατί μονάχα εκείνοι π' αγαπάνε

τη ζωή στη μυστική της πρώτη αξία,

μπορούν και να θερίσουνε μονάχοι

της ύπαρξής τους το μεγάλο αστάχυ,

που γέρνει πια, με θείαν αταραξία!