Η προσευχή του ταπεινού

Πολλά και παράξενα έχουν οι τούτες οι μέρες, σύσκεψη των οκτώ, ακρίβεια, καταδίκες πρυτάνεων σε εξοντωτικές ποινές λένε οι αυτοχαρακτηριζόμενοι προοδευτικοί, πρέπουσες λένε άλλοι ακόμη κι αν θέλουν να τους λένε προοδευτικούς( ο υπογράφων) , εγκαίνια της Ψυττάλειας , μυρωδιά εκλογών και σκανδάλου ομολόγων που δεν λέει να κοπάσει
Μπούχτισα ρε παιδιά.Θέλω να ησυχάσω. Λέω να πω την προσευχή μου. Αλλά καλύτερα ας την πω με τους στίχους του μακαρίτη Ζ. Παπαντωνίου. Μοιάζουν κι αυτοί ταπεινοί( όχι σαν τους κυβερνήτες μας- Τι τόθελα τούτο πάλι), μα μένα με ηρεμούν και μου δίνουν άλλη διάθεση

Η προσευχή του ταπεινού

Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου.
'Αλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ' τη δική μου.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.
Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη.

Μ' απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.
Προσμένω τα χειρότερα. Είν' αμαρτία να ελπίσω.
Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.
Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ' τον αγέρα.

Δεν έχω δόξα. Είν' ήσυχα τα έργα που έχω πράξει.
'Ακουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει.
'Εδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.

Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω.
Δεν περιμένω ανταμοιβή. Πολύ' ναι τέτοια ελπίδα.
Ευδόκησε ν' αφανιστώ χωρίς να ξαναζήσω...
Σ' ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.