Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Ερωτόκριτος

Το μήνυμα της λιμουζίνας

Διαβάζω στην σημερινή Καθημερινή άρθρο της κ Mαριας Kατσουνακη με το οποίο συμφωνώ απολύτως.
Το «απλό κορίτσι Τζούλια» έφτασε στο υπουργείο Οικονομικών με δωδεκάμετρη λιμουζίνα. Οπως αναφέρει το «ρεπορτάζ» -γιατί σε αυτήν τη χώρα η ενημέρωση είναι... εξαντλητική- η διαμαρτυρόμενη για το ανηλεές κυνηγητό του ΣΔΟΕ, θέλησε να επιδώσει επιστολή στους αρμοδίους με σχετικό περιεχόμενο. «Ως πολίτης», δήλωσε, «καταβάλλει κάθε υποχρέωση, αντίθετα με τα όσα συνηθίζει το σύνολο των συναδέλφων της καλλιτεχνών» (...). Θεωρεί μάλιστα ότι η ελεγκτική αυτή υπερβολή «θίγει καθημερινά την υπόληψή της, καλλιεργώντας στους χιλιάδες θαυμαστές της την εντύπωση ότι εξαπατά» και τη «μειώνει ως καλλιτέχνιδα και ως άνθρωπο».
Το «απλό κορίτσι Τζούλια» ανέλαβε πολιτική δράση τις τελευταίες ημέρες, επιχειρώντας να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να αποκαταστήσει το τραυματισμένο προφίλ της. Ε, όχι και «εθνική πορνοστάρ» εξανέστη, σπεύδοντας να καταθέσει άλλη επιστολή διαμαρτυρίας στη Βουλή των Ελλήνων αυτή τη φορά, όπου ακούστηκε «ο προσβλητικός και απαξιωτικός χαρακτηρισμός».
Παράλληλα με το παγωμένο νερό που πέφτει στη ραχοκοκαλιά της χώρας, η τηλεοπτική ενημέρωση αποφάσισε να βελτιώσει τη θερμοκρασία. Μόνο που ανάμεσα στα δύσοσμα που ξεβράζει η κρίση, τέθηκε και ο θερμοστάτης εκτός λειτουργίας. Και έτσι, το απλώς ευτράπελο έχει τις ίδιες πιθανότητες να εξελιχθεί σε εξωφρενικό, κουραστικό ή αδιάφορο. Σε καμία περίπτωση, όμως, πλέον, αντιπροσωπευτικό. Είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε στηρίζεται από πλασματικές τηλεθεάσεις είτε όχι, πρόκειται για τους σπασμούς ενός «βαθέος κράτους», με χαρακτηριστικά εκτροχιασμένου λαϊκισμού και ανοησίας, χρεωμένου με πολλά ανεξόφλητα γραμμάτια.
Εκτός από τη διαφθορά, την κατασπατάληση και τη συνακόλουθη οικονομική κατάρρευση, υπάρχει και το ξέφρενο τηλεοπτικό τοπίο. Αυτό που κατασκευάζει και επενδύει στα «απλά κορίτσια Τζούλιες», οδηγώντας τα κλονισμένα βήματά τους έως τη Βουλή και το υπουργείο Οικονομικών. Δεν χρειάζονται ξεχωριστά ταλέντα. Αρκεί τα υλικά να είναι εύπλαστα και να τροφοδοτούν είτε το στερεότυπο της χοντρής πλάκας (ας αναλογιστούμε μόνο ποια ήταν η πορεία της Εφης Θώδη) είτε το φαντασιακό της πρόθυμης λείας (ψηλή, θεαματική ξανθιά).
Και τώρα; Που η ανεξάντλητη βιομηχανία παραγωγής αναλώσιμων προϊόντων νιώθει το έδαφος να υποχωρεί; Αρχίζει η μεταστροφή. Τα «ρεπορτάζ» συνοδεύονται από σαρκασμό ή οίκτο (αναλόγως), προβάλλουν την «είδηση» αλλά όχι... άκριτα. Τη συνοδεύουν με υπονοούμενα ή πιπεράτες -καρτούν- αντιδράσεις.
Υπάρχουν ασφαλώς και (τηλεοπτικές) φωνές απορίας και σοβαρότητας, που εκφράζουν την άλλη μισή αλήθεια: ο κόσμος αλλάζει, μεγάλο μέρος του κοινού δυσανασχετεί και η δυσφορία αναζητά στέγη. Αυτήν την ώρα, που όλα μοιάζουν μετέωρα και ακίνητα, που οι πολίτες προσπαθούν να βολέψουν τον φόβο και την αβεβαιότητα για να συνεχίσουν μια, ούτως ή άλλως, διαταραγμένη καθημερινότητα, χρειάζονται αποφασιστικές κινήσεις. Να προβληθούν και να πολλαπλασιαστούν οι παρουσίες που με γνώση και ψυχραιμία διατυπώνουν αλήθειες και αποτυπώνουν πραγματικότητα. Που μπορούν να εκτιμήσουν αντιφάσεις και ανατροπές, που προσεκτικά και υπεύθυνα ανιχνεύουν τα προβλήματα και βοηθούν να παραχθεί σκέψη. Ο,τι, δηλαδή, είναι απολύτως αναγκαίο για δομές που κλυδωνίζονται και δεδομένα που ανατρέπονται.
Εκτός από τις άμεσες πολιτικές λύσεις και αποφάσεις, αν δεν προκύψει διάλογος, όχι ξύλινος και διαρκώς «προεκλογικός» αλλά συγκροτημένος, αναλυτικός και τεκμηριωμένος, η όποια διέξοδος δεν θα έχει κανέναν προσανατολισμό. Εκτός από τους «συνήθεις υπόπτους» των ενημερωτικών εκπομπών και των τοκ σόου, με λόγο προβλέψιμο και εξαντλημένο, η ελληνική κοινωνία διαθέτει επιστήμονες, ανθρώπους του πολιτισμού με σφαιρική σκέψη και δυνατότητα αποτίμησης, «κανονικά» εργαζόμενους και επαγγελματίες, με τόλμη και άποψη.
Ας ανανεώσουμε τον αέρα που μας περιβάλλει. Τότε μόνο το «απλό κορίτσι Τζούλια» θα βρει τη θέση του. Με δωδεκάμετρη λιμουζίνα ή χωρίς, θα είναι απελπιστικά αδιάφορο.
Τα δε σχόλια των αναγνωστών της καλής εφημερίδας είναι ιδιαίτερα πνευματώδη. Μια βόλτα από εκεί νομίζω ότι θα σας ικανοποιήσει και με το παραπάνω

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Γελοιογραφία



Του Ανδρέα Πετρουλάκη Από την Καθημερινή