Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Marlene Dietrich: Lili Marleen



Δεν γνωρίζω αν είναι από τις καλύτερες εκτελέσεις εμένα όμως μου αρέσει ιδιαίτερα

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Η Ν.Δ. στην εποχή των Γιορκ και των Λάνκαστερ..

Αυτό που βλέπετε να συμβαίνει σήμερα στη Ν.Δ. εν όψει διαδοχής (και δυσκολεύεστε να το πιστέψετε) είναι αυτό που συνέβαινε και επί κυβερνήσεων Κώστα Καραμανλή, αλλά δεν το βλέπατε. Είναι η ίδια απουσία εκείνη που βυθίζει σήμερα την ηττημένη Ν.Δ. σε κρίση, με εκείνη που καταδίκασε σε στασιμότητα την περιλάλητη Νέα Διακυβέρνηση. Το αδιανόητο για την ανευθυνότητα του «Εγώ στις 8 Νοεμβρίου θα έχω φύγει» δεν διαφέρει επί της ουσίας από το στερεότυπο και εξίσου ανεύθυνο «Βρείτε τα μεταξύ σας», στο οποίο κατέληγε ο τέως πρωθυπουργός όποτε ανέκυπτε εσωτερικό πρόβλημα στην κυβέρνησή του.
Ενόσω ο Κώστας Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός, απορούσα πώς ήταν δυνατόν οι δικοί του να μη συνειδητοποιούν τις ευθύνες που τον βάρυναν, κυρίως για την αβελτηρία στη διαχείριση των σκανδάλων, αλλά πάντα να φταίει κάποιος άλλος και ο ίδιος να μένει, ως συνήθως, άσπιλος! Ηταν, λ.χ., ο Γ. Βουλγαράκης εκείνος που πρόδωσε την εμπιστοσύνη του πρωθυπουργού. Η ανοχή του πρωθυπουργού προς το αποτέλεσμα της δικής του εσφαλμένης κρίσης ποτέ δεν ήταν πρόβλημα για τους πιστούς του.
Τώρα, βλέποντας το επίπεδο στο οποίο διεξάγεται η διαμάχη για τη διαδοχή του, η απορία μου έχει πλέον ξεπερασθεί. Διότι όταν παρακολουθώ τους «φερόμενους υποψηφίους» (κατά την τρέχουσα διατύπωση) ή «ενδιαφερόμενους» (κατά τον πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής) να συζητούν την εκλογή νέου προέδρου, με τη διαδικασία εκλογής υπό διαπραγμάτευση, με μόνο γνώμονα το συμφέρον της κάθε υποψηφιότητας και αδιαφορώντας για το καταστατικό του κόμματος, καταλαβαίνω την επιεική στάση τους απέναντι στην πολλές φορές εμφανή ανεπάρκεια του Κ. Καραμανλή: Η εξουσία ήταν γι’ αυτούς αυτοσκοπός και θα ανέχονταν πολλά από εκείνον που μπορούσε να την εξασφαλίσει.
Για να συνοψίσω το πρόβλημα που παρουσιάζει σήμερα η Ν.Δ., υπό το φως μάλιστα της κυβερνητικής αποτυχίας της, θα χρησιμοποιούσα δύο λέξεις, τις οποίες εισήγαγε ο απελθών πρωθυπουργός στην πολιτική συζήτηση: Πολιτικός πολιτισμός. Αλλά όπως η ηθική στάση στην πολιτική ζωή δεν ταυτίζεται με την ηθικολογία, έτσι και η επίκληση του πολιτικού πολιτισμού δεν αρκεί από μόνη της. Το περιεχόμενο του όρου το έδωσε εν τέλει η ίδια η διακυβέρνηση με το ύφος και τα πεπραγμένα της, με την εγκατάλειψη των μεταρρυθμιστικών στόχων, με την προτεραιότητα που δινόταν πάντα στο πολιτικό κόστος έναντι οποιασδήποτε προσπάθειας να αλλάξουν τα κακώς κείμενα, στο τέλος ακόμη και με το λόγο για τον οποίο ζήτησε την επανεκλογή της.
Αν όμως, η διακυβέρνηση της χώρας από την Κεντροδεξιά κατέληξε –για να θυμηθούμε τον Ντισραέλι– σε «οργανωμένη υποκρισία», η παράταξη χωρίς την εξουσία έχει περιέλθει πλέον στο στάδιο της «ανοργάνωτης υποκρισίας». Με τον πολιτικό πολιτισμό της εξουσίας ως αυτοσκοπό, δεν εκπλήσσομαι που η κατάσταση σήμερα στη Ν.Δ. δικαιώνει πλήρως όσους χρησιμοποιούν το όρο «βαρώνος» για να περιγράψουν τους ισχυρούς παράγοντες της παράταξης. Οι όροι υπό τους οποίους προετοιμάζεται η Ν.Δ. για την επόμενη φάση της ιστορίας της είναι μεσαιωνικοί και θυμίζουν τους δυναστειακούς πολέμους των Γιόρκ με τους Λάνκαστερ, ενώ μάλιστα το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να διανύει περίοδο Πεφωτισμένης Δεσποτείας..
Υποθήκες
«Η Ν.Δ. συνετρίβη επειδή έχασε το ηθικό πλεονέκτημα έναντι του ΠΑΣΟΚ [...] Τώρα θα πρέπει η ίδια η Ν.Δ. να δείξει ότι μπορεί να φέρει πίσω την ηθική στην πολιτική ζωή». Εύστοχη η διαπίστωση του αιτίου της ήττας, ωραία η παραίνεση για την αποκατάσταση της ηθικής. Αποκτούν δε πρόσθετο βάρος, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι πρόκειται για θέσεις που εξέφρασε ο... Γιάννης Κεφαλογιάννης! (Καλά, δεν έχει συναίσθηση της κατάστασης του ο άνθρωπος;)
Κάτι το ωραίο
Ηταν οπωσδήποτε η γραφικότερη στιγμή των έως τώρα διεργασιών για την ανάδειξη του νέου προέδρου της Ν.Δ. Εννοώ την επίσκεψη, την περασμένη Παρασκευή, του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στο γραφείο του Δημήτρη «δεν κλέψαμε» Αβραμόπουλου. Ο λεγόμενος Βαγγέλας σιωπηλός και αμήχανος, βυθισμένος σε έναν καναπέ. Απέναντι του, να του κάνει κήρυγμα, με το δάχτυλο προτεταμένο ο «δεν κλέψαμε», σε στάση και ύφος που παρέπεμπε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή – υπήρχε μάλιστα και μια φωτογραφία του αειμνήστου σε περίοπτη θέση στο φόντο. Ολα αυτά δε σε σαλονάκι Chesterfield και μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες...
Η πίστη σώζει
Διαβάζω μανιωδώς (μην τρομάξετε...) τις αναλύσεις στον «Ριζοσπάστη» για το αποτέλεσμα των εκλογών, όπου ως γνωστόν το κόμμα που αντιπροσωπεύει κατ’ αποκλειστικότητα τα συμφέροντα του λαού σημείωσε υποχώρηση κατά μία εκατοστιαία μονάδα. Σελίδες επί σελίδων, στις οποίες, ωστόσο, πουθενά δεν θίγεται η ουσία του προβλήματος τους: Οτι, δηλαδή, δεν γίνεται να πείσεις τον κόσμο να πιστέψει στον κομμουνισμό, όταν έχουν περάσει μόλις είκοσι χρόνια από την πλήρη κατάρρευσή του στην Ευρώπη. Αντιθέτως, οι αναλύσεις καταλήγουν πάντα σε μονότονες επισημάνσεις για «πιο υψηλό επίπεδο στράτευσης» και άλλα παρόμοια. Υπό μίαν έννοια, η στάση αυτή είναι συγκινητική, διότι ισοδυναμεί με το εξής: Σκοπός του ΚΚΕ είναι να γκρεμίσει έναν πέτρινο τοίχο με το κεφάλι του. Προσπαθεί, αλλά φυσικά δεν τα καταφέρνει. Αντί να αρχίζει να υποψιάζεται ότι ίσως το κεφάλι δεν είναι το κατάλληλο μέσον για να πέσει ένας τοίχος, αποφασίζει την επόμενη φορά να πέσει επάνω του με περισσότερη φόρα. Είναι θέμα πίστης και όταν πιστεύεις ότι το κεφάλι δεν σου είναι απαραίτητο...

Tου Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή της 13-10-2009

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Η γνώμη των γελοιογράφων για την διαδοχή στη ΝΔ



Του Κ. Μητρόπουλου από τα "ΝΕΑ"

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Κληρονομική Δημοκρατία

Γράφει ο συγγραφέας Νίκος Δήμου στην Καθημερινή της 5-10-2009
Γυρίζοντας από το εξωτερικό ανήμερα των εκλογών εκόμιζα μία παράξενη γεύση. Οι συνομιλητές μου έξω ρώταγαν: «Μα ακόμα ζει ο Παπανδρέου;». Εξηγούσα ότι είναι γιος (και εγγονός) και ο αντίπαλος του, ανεψιός. Δεν το καταλάβαιναν. Βλέπετε δεν κυβέρνησε έξω γιος του Αντενάουερ, του Ντε Γκώλ, ή εγγονός του Τσώρτσιλ. «Καλά,» με ρωτούσαν, «τόσα χρόνια δεν βγήκε άλλος πολιτικός;».

Παράδοξο να παίζεται η μοίρα με δυναστείες. Να όμως που κυβερνούν άνθρωποι που δεν θα είχαν ποτέ φτάσει τόσο ψηλά, αν είχαν ένα κοινό όνομα. «Έλαβαν μόνο τον κόπο να γεννηθούν» όπως έγραψε ο Μπωμαρσαί. Και μόνο για την εξαίρεση, άξιζε ο Σημίτης.

Έτσι τώρα, μόλις μας απογοητεύσει ο ένας, τρέχουμε στον άλλο. Είμαστε βέβαια πια σε τέτοια χάλια, που μόνο θαύματα θα μας σώσουν. Μπορεί να κάνει θαύματα ο Γιώργος Παπανδρέου; Δύσκολο. Αλλά δεν έχουμε άλλη λύση. Τόσα χρόνια τον βλέπαμε σαν εξωγήινο, τώρα τον χρίσαμε σωτήρα. Η απελπισία φτιάχνει θεούς και μάγους.

Ξαφνικά θυμηθήκαμε πως ο Γιώργος έχει και κάποια πείρα. Ε, βέβαια, διοίκησε και δύο υπουργεία. Ενώ ο Κώστας, ούτε καν ένα περίπτερο. Γιατί τον εκλέξαμε; Αχ, εκείνο το όνομα! Και Κώστας, μάλιστα! Ούτε στο νυχάκι του θείου του δεν έφτασε.

Έτσι λοιπόν, οι ίδιοι που κορόιδευαν τον Γιώργο, τώρα τον ψήφισαν. Και ελπίζουν. Όλοι ελπίζουμε. Αν τώρα κι αυτός μας απογοητεύσει, υπάρχει και η Τρίτη Δυναστεία. Από ηγετική γενιά να είναι – οι αυτοδημιούργητοι δεν έχουν αρκετά μόρια στην κληρονομική μας δημοκρατία..

Εν τω μεταξύ η Ελλάδα βυθίζεται. Κι εμείς προσκυνάμε ένα νέο είδωλο. Έτσι είναι. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Η δική μου συμπλήρωση ας κάνουμε λίγο υπομονή για να δούμε τι καρπούς θα δρέψουμε από το καινούργιο δένδρο

Τα μπορντέλα των στρατοπεδών

Μου ήταν γνωστή η σεξουαλική εκμετάλλευση του ατόμου κατά την διάρκεια του πολέμου( βιασμοί κλπ) για να εδραιώσει ο νικητής την νίκη του. Τέτοια φαινόμενα αναφέρονται ένθεν και εκείθεν κατά την διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας και καταστροφής. Αναφέρονται ακόμη η καταναγκαστική εργασία γυναικών της Κίνας στους οίκους ανοχής του Ιαπωνικού στρατού,και η Ιαπωνική κυβέρνηση μάλλον δεν έχει ζητήσει ακόμη συγγνώμη από τα θύματα της τακτικής αυτής. Μου ήταν όμως άγνωστο ότι παρόμοια κατάσταση υπήρχε και στην Ναζιστική Γερμανία όπως αναγράφεται στο "Βήμα της Κυριακής". Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να διαβάσετε το σχετικό άρθρο

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Η Ξανθούλα

Τὴν εἶδα τὴν Ξανθούλα,
τὴν εἶδα ψὲς ἀργά,
ποὺ μπῆκε στὴ βαρκούλα,
νὰ πάει στὴν ξενητιά.

Ἐφούσκωνε τ᾿ ἀέρι
λευκότατα πανιά,
ὡσὰν τὸ περιστέρι
ποὺ ἁπλώνει τὰ φτερά.

Ἐστέκονταν οἱ φίλοι
μὲ λύπη, μὲ χαρά,
καὶ αὐτὴ μὲ τὸ μαντήλι
τοὺς ἀποχαιρετᾶ.

Καὶ τὸ χαιρετισμό της
ἐστάθηκα νὰ ἰδῶ,
ὥσπου ἡ πολλὴ μακρότης
μοῦ τὄκρυψε κι αὐτό.

Σ᾿ ὀλίγο σ᾿ ὀλιγάκι
δὲν ἤξερα νὰ πῶ,
ἂν ἔβλεπα πανάκι,
ἢ τοῦ πελάγου ἀφρό.

Καὶ ἀφοῦ πανί, μαντήλι,
ἐχάθη στὸ νερό,
ἐδάκρυσαν οἱ φίλοι,
ἐδάκρυσα κι ἐγώ.
Δ Σολωμός

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Οι εκλογές κατά Κ, Μητρόπουλο



Από τα Νέα 2-10-2009