Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

"Ντίσνεϊλαντ διαδηλώσεων"

Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης στην σημερινή Καθημερινή

Ο διαδηλωτικός τουρισμός είναι το μόνο όφελος που μπορεί να προκύψει από όλον αυτόν τον πληθωρισμό διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας.
Mια απορία υπάρχει: αφού το κέντρο της Αθήνας κλείνει τέσσερις στις πέντε εργάσιμες ημέρες, γιατί δεν κάνουν μόνιμες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, ώστε να αποκλειστούν τα αυτοκίνητα από αυτό; Δηλαδή, γιατί δεν το πεζοδρομούν για να το κάνουν έναν απέραντο χώρο εκδηλώσεων, παρελάσεων και (κυρίως) διαδηλώσεων; Ετσι κι αλλιώς ένα θεματικό πάρκο διαμαρτυρίας χρειαζόταν όλα αυτά τα 35 χρόνια της «επαναστατικής» μεταπολίτευσης. Τώρα, δεδομένης της οικονομικής κρίσης που καταφθάνει θα είναι κάτι περισσότερο από αναγκαίο.

Μια τέτοια λύση θα είχε πολλά θετικά, πέρα από το γεγονός ότι δεν θα σπάνε κάθε τρεις και λίγο τα νεύρα των Αθηναίων (σ.σ.: είναι εκπληκτικό ότι σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου οι κάτοικοι ακούνε το δελτίο καιρού. Στην Αθήνα το δελτίο διαδηλώσεων. Αν το χάσεις, χάθηκες στο μποτιλιάρισμα).

Πρώτον, θα χρειαστούν νέοι δρόμοι (η χαρά του κ. Σουφλιά) ή έστω η αυστηρή αστυνόμευση για παράνομο παρκάρισμα των υπαρχόντων.

Δεύτερον, θα αποδεσμευτούν μεγάλες δυνάμεις της Ελληνικής Αστυνομίας, και δεν εννοούμε μόνο τα ΜΑΤ. Δίπλα σε κάθε κορδέλα που χρησιμοποιείται για να κλείνουν οι δρόμοι, στήνονται τουλάχιστον δύο περιπολικά και 4-5 αστυνομικοί. Ετσι η ΕΛ.ΑΣ. αντί να κυνηγά τσαντάκηδες και ληστές φυλάει τις ερυθρόλευκες ταινίες που τραβά στο κέντρο.

Τρίτον, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα νέο κλάδο τουρισμού· τον «διαδηλωτικό». Εξάλλου, εκτός του τουρισμού, η περιπατητική διαμαρτυρία είναι η άλλη βαριά βιομηχανία της χώρας. Το Σιάτλ και η Γένοβα υπήρξαν μια φορά. Η Αθήνα είναι σε επαναστατική εγρήγορση κάθε μέρα· όποιος ευκαιρεί, σηκώνει τα πανό και ξεκινάει. Ο «διαδηλωτικός τουρισμός» θα δημιουργούσε και πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα στην οικονομία. Τα πέριξ μαγαζιά του κέντρου θα πουλούσαν πανό, έτοιμα προς αναγραφή, στειλιάρια με τον φερετζέ της μικρής σημαιούλας στην άκρη, σπρέι για βάψιμο στους τοίχους, μπλουζάκια με τον Τσε Γκεβάρα ή έστω τον κ. Στρατούλη (ας μην ξεχνάμε ότι το συγκεκριμένο στέλεχος του ΣΥΝ ανέδειξε τη διαμαρτυρία σε νέα επίπεδα: κατόρθωσε να υψώσει πανό ακόμη και μέσα στο Κοινοβούλιο), μέχρι μαύρα φέρετρα σαν αυτό που είχαν χθες οι κτηνοτρόφοι και απέθεσαν έξω από το υπουργείο Γεωργίας.

Ο διαδηλωτικός τουρισμός είναι το μόνο όφελος που μπορεί να προκύψει από όλον αυτόν τον πληθωρισμό διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας. Κι αυτό διότι οι πορείες, οι κραυγές και οι διαμαρτυρίες πέρα από το ψυχοθεραπευτικό αποτέλεσμα (κάποιοι ξεθυμαίνουν) πρέπει να έχουν και κάποιο στόχο. Ο λόγος που διοργανώνονται είναι απλός: οι διαμαρτυρόμενοι θέλουν να κοινοποιήσουν στους πολίτες ότι κάποιος τους αδικεί και να τους καλέσουν να συμπαραταχθούν μαζί τους. Oι αδικούντες γνωρίζουν τα αιτήματα όσων διαμαρτύρονται και λίγο ιδρώνει το αυτί τους. Το βασικό είναι η εύνοια της κοινής γνώμης, ώστε ο όποιος βρίσκεται εν αδίκω να νιώσει την πολιτική πίεση και να ικανοποιήσει τα αιτήματα. Με τον πληθωρισμό της διαμαρτυρίας, φυσικά, ούτε λόγος δεν γεννάται περί συμπαράστασης του λαού για κάποια αιτήματα. Ετσι υπονομεύονται ακόμη και οι μεγάλες πανεργατικές διαδηλώσεις, σαν αυτή που γίνεται αύριο. Κάποιοι θα είναι τόσο ταλαιπωρημένοι που ούτε να ακούσουν δεν θα θέλουν για μια ακόμη διαδήλωση.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 1.4.2009

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου