Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Φοβάμαι

Οι εκδηλώσεις για την ημέρα του Πολυτεχνείου έφεραν στο νου τους λίγους αυτούς στίχους του Μανώλη Αναγνωστάκη:

"Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο."

Ας τους χαρούμαι έστω και καθυστερημένα

5 σχόλια:

  1. Πάντοτε επίκαιρος και αληθής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. γνώρισα τις σκέψεις σου, μέσα από το Μανιτάρι του Βουνού.
    Θα τα λέμε.
    Ως απάντηση ένα γνωστό του Αναγνωστάκη
    Δρόμοι παλιοί
    Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
    κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
    νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
    Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
    κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του τόπου μου κι εγώ
    Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες
    Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
    κι ούτε κανένας με γνώριζε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σίγουρα αυτό το είδος ανθρώπων που περιγράφει ο Αναγνωστάκης προκαλεί οργή και αηδία. Από την άλλη μεριά, ο Τίτος Πατρίκιος σκιαγραφεί με απογοήτευση κάποιους από τους εκάστοτε αγωνιστές:

    "Τα παιδιά με τα σγουρά μαλλιά
    τα πυκνά φρύδια, τα έντονα σαγόνια
    που πάντα είχαν στα μάγουλα
    σκιά από γένια δύο ημερών
    που οργανώνονταν, έγραφαν πλατφόρμες στη Φραγκφούρτη, τη Μπολόνια, τη Στοκχόλμη
    που μετέδιδαν νοσταλγία για τον τόπο
    στις ερωτευμένες φιλενάδες τους
    έγιναν πια οικογενειάρχες
    με γκρίζα και αραιά μαλλιά, εύσαρκοι
    καλοξυρισμένοι, με στήριγμα μοναδικό
    τις συνεπείς συζύγους
    στη Φραγκφούρτη, τη Μπολόνια, τη Στοκχόλμη."

    Μάλλον όσο τα γεγονότα απομακρύνονται από το σήμερα, γίνονται μικρότερα και λιγότερο ευκρινή λόγω απόστασης και μπορεί να αποτελέσουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από μη μετόχους ή αφανιστούν στη λήθη των μετόχων. Αυτό που διατηρείται όμως είναι η ουσία των γεγονότων, ενσωματωμένη σε άλλοτε άλλο βαθμό στα σύγχρονα πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ ωραίο ποίημα. Ταιριάζει απόλυτα στην ελληνική πραγματικότητα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @καπιταλιστικό κουμούνι και Maria Jose
    Ευχαριστώ για τα σχόλια σας , περισσότερο για τους στίχους

    ΑπάντησηΔιαγραφή