Δυο βιβλία που θα ήθελα να διαβάσω

Καιρό είχαν να ασχοληθώ με βιβλία. Θες να ήταν η θερινή ραστώνη, θες ηλικία που η ριμάδα αυξάνει και κάνει το νου πιο δυσκίνητο θες το ένα θες το άλλο θα μπορούσα να αραδιάσω καμιά δεκαριά θες. Ας είναι όμως ας γυρίσουμε στο θέμα μας. Τα βιβλία με τα οποία θα ασχοληθώ δεν τα έχω διαβάσει ακόμη δηλαδή ούτε τα έχω αγοράσει ακόμη ,απόψε σκοπεύω να τα αγοράσω. Γνωρίζω όμως τους συγγραφείς τους όχι προσωπικά αλλά από την εν γένει δράση τους και τους εκτιμώ απεριόριστα. Έχω ακόμη διαβάσει πολύ ενθαρρυντικές βιβλιοκρισίες για αυτά.
Το με τίτλο "ο δρόμος για την αναγέννηση του Ελληνικού Πανεπιστημίου" είναι πόνημα του Έλληνα φυσικού και καθηγητού του New York City University κ Θέμη Λαζαρίδη και γνωστού στην μπλόγκσφαιρα για το πολύ γνωστό μπλογκ Greek university reform forum που ασχολείται από διετίας περίπου με θέματα ανωτάτης παιδείας και στο οποίο μετέχουν και συζητούν πάρα πολλοί καταξιωμένοι ακαδημαϊκοί και όχι μόνο.
Με τον Λαζαρίδη μπορείς να διαφωνείς και ίσως κάθετα μερικές φορές αλλά πάντοτε είσαι σίγουρος ότι αυτό που κάνει το κάνει με τις καλύτερες προθέσεις και από ακαδημαϊκό καθήκον,πάντοτε δε χωρίς την παραμικρή υστεροβουλία. Το βιβλίο κυκλοφορεί τούτη την εβδομάδα και παρουσιάζεται στις 11 Νοεμβρίου 2008.Δέστε την βιβλιοπαρουσία στο Βήμα
Το δεύτερο με τίτλο "Τα βήματα του Εστερναχ ,η Ελλάδα μετά το 2010" είναι πολιτικό δοκίμιο και το υπογράφει ο πιο επίμονος, ξεροκέφαλος, αυστηρός πολιτικός όπως λένε οι φίλοι του που δεν αλλάζει τις απολύτως «εκσυγχρονιστικές» απόψεις του για τους θεσμούς, τα δημοσιονομικά, την οικονομία και τη σοσιαλδημοκρατία, ακόμα και όταν όλοι οι άλλοι διαφωνούν, δηλαδή Αλέκος Παπαδόπουλος. Ο πολιτικός θα έλεγα που τολμά να έλθει σε σύγκρουση με τον οποιοδήποτε για την υποστήριξη εκείνων πού θεωρεί σωστό, ο πατέρας του Καποδίστρια 1 και παραλίγο της εξυγιάνσεως του ΕΣΥ αν το επέτρεπε το κόμμα του. Γιατί αυτός ο τίτλος το εξηγεί ο ίδιος στην εισαγωγή του «Το 698 μ.Χ. ένας Βενεδικτίνος ιεραπόστολος, αγγλοσαξωνικής καταγωγής, ξεκίνησε από τη μικρή πόλη του Εστερναχ στο σημερινό Λουξεμβούργο για να προσηλυτίσει ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη. Από τότε, κάθε χρόνο οι κάτοικοι της ιστορικής αυτής μητροπολιτικής έδρας γιορτάζουν συμβολικά τη μεγάλη πορεία του αγίου, πλέον, Βίλλιμπρορντ. Ο ένας πίσω από τον άλλο προχωρούν προς την εκκλησία κάνοντας δύο βήματα πίσω για κάθε τρία βήματα μπροστά, συμβολίζοντας έτσι, μέσα από την ιδιαίτερη πομπή, τη δυσκολία για τον κάθε άνθρωπο να προσεγγίσει την τελική σωτηρία. Κάπως έτσι και η χώρα μας βρίσκεται σήμερα στη μετέωρη εκείνη, αλλά ίσως πιο άρρυθμη κατάσταση, όπου το βήμα που ετοιμάζεται να κάνει δεν ξέρουμε αν θα είναι προς τα εμπρός ή προς τα πίσω.» Η κριτική είναι ενθουσιώδης. Αγωνιώ να το ξεφυλλίσω.