Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

To μάθημα των Θρησκευτικών


Όπως το είδε η σημερινή γελοιογραφία του "Ελεύθερου Τύπου

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Φοβάμαι

Οι εκδηλώσεις για την ημέρα του Πολυτεχνείου έφεραν στο νου τους λίγους αυτούς στίχους του Μανώλη Αναγνωστάκη:

"Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο."

Ας τους χαρούμαι έστω και καθυστερημένα

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Ορθόδοξοι κυνηγοί κεφαλών

Διαβάζω στο μπλογκ " Ανούσια πίστη" διάφορα ψυχωφελή για τους ορθοδόξους μας αυτοκράτορες μπείτε στον κόπο να τα διαβάσετε δεν θα χάσετε

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Σύγχρονοι νομάδες


Αντιγράφω από την ηλεκτρονική σελίδα της Επιθεώρησης Προοδευτική Πολιτική το άρθρο του Ηρακλειώτη δασκάλου Μανόλη Σπανάκη με τον παραπάνω τίτλο. Συμφωνώ απόλυτα με τις διαπιστώσεις του αρθρογράφου αλλά δεν μπορώ να φανταστώ που θα βρεθούν(στεγαστούν) τελικά οι νομάδες. Σαν δύσκολο μου φαίνεται να τους απορροφήσει η ομάδα που στηρίζει η αναφερθείσα επιθεώρηση. Ίσως πάλι και να κάνω λάθος
Οι νομαδικοί λαοί έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία, συντελώντας στην κατάρρευση ολόκληρων αυτοκρατοριών με τον απρόβλεπτο τρόπο που κινούνταν στο χώρο και στο χρόνο...
Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα έχουν δημιουργήσει ένα σύγχρονο είδος νομάδων-προβληματισμένων πολιτών που αποχωρίστηκαν ή τείνουν να αποχωριστούν από τις μεγάλες πολιτικές οικογένειες-παρατάξεις.
Έχουν προσωρινά στρατοπεδεύσει στο «συνασπισμό ριζοσπαστικής αριστεράς» (ΣΥΡΙΖΑ) (εμπνεόμενοι όχι από το άγνωστο πρόγραμμα του ή την αμφιλεγόμενη στρατηγική του αλλά από το ισχυρό μήνυμα ανιδιοτέλειας που εκείνος εκπέμπει) δείχνουν να αποχωρίζονται τις παλιές πολιτικές ταυτίσεις τους και να πειραματίζονται με νέες επιλογές (όσοι προβληματισμένοι πολίτες παραμένουν στα μεγάλα κόμματα διατηρούν ασταθείς σχέσεις μαζί τους).
Η συμπεριφορά αυτή είναι πρωτοφανής για τα δεδομένα της μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας και εντάσσεται σ' αυτό το φαινόμενο που όλο και περισσότεροι ονομάζουν «τέλος της μεταπολίτευσης.»
Η δικομματική εναλλαγή φαίνεται να μη λειτουργεί αποτελεσματικά, τα μεγάλα κόμματα εξουσίας βρίσκονται σε φάση μεγάλων πολιτικών και ηθικών αδιεξόδων.
Έχουν καταντήσει άνυδρες και αφυδατωμένες γαίες (με κάποιες μικρές οάσεις) χωρίς ιδεαλισμούς και οράματα.
Αυτοί οι χαλαροί συνασπισμοί αξιωματούχων και παραγόντων συντηρούνται από το πάθος τους για την κατοχή και τη νομή της εξουσίας. Δεν διαθέτουν ένα στρατηγικό σχέδιο για τη χώρα και χλευάζονται από τους πολίτες για τα καμώματα των στελεχών τους και την πολιτική αδυναμία τους.
Ο δημοσκοπικός «κανένας» εκφράζει αυτή την απόρριψη του πολιτικού συστήματος από τους πολίτες!
Μεγάλες επιτυχίες της χώρας όπως η είσοδος της στην «οικονομική και νομισματική ένωση» (ΟΝΕ) έχουν υποβαθμιστεί μπροστά στον ερεβώδη και δύσοσμο «κόσμο» που έκρυβαν τα πελατειακά δίχτυα εξουσίας.
Η διαφθορά δημιουργεί ανισότητες, κυνισμό, υποτελείς και κόλακες, καθιστώντας το κράτος ένα διαβρωμένο μηχανισμό που δεν μπορεί να προστατέψει τους κοινωνικά αδύναμους αλλά και το περιβάλλον...
Ο «θεός» που λατρεύουν οι περισσότεροι Έλληνες, δηλαδή ο προσωπικός πλουτισμός έγινε μεταστατικός καρκίνος καταβροχθίζοντας θεσμούς, αξίες, πρόσωπα κι ιδεολογίες.
Τα πελατειακά δίκτυα δεν μπορούν πια να ενσωματώσουν με τα συνηθισμένα ανταλλάγματα, τη διάχυτη κοινωνική διαμαρτυρία.
Υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, που προσπαθεί να χειραφετηθεί πολιτικά και να δράσει ως αυτόνομο κοινωνικό υποκείμενο. είναι οι σύγχρονοι νομάδες της πολιτικής, ένας πολύχρωμος κι αντιφατικός γαλαξίας ανθρώπων και συλλογικοτήτων που τους ενώνει ένας ευδιάκριτος κοινός παρανομαστής: η αποστροφή απέναντι στην ιδιοτέλεια και την ανορθολογιστική, ανατολίτικη και διεφθαρμένη λειτουργία των θεσμών της ελληνικής πολιτείας.
Είναι άνθρωποι διαφορετικών ιδεολογικών αφετηριών και διαφορετικών κοινωνικών προελεύσεων και κυρίως νεώτερων ηλικιών... Φιλελεύθεροι, με το βλέμμα στραμμένο στην ορθολογιστική Ευρώπη, σοσιαλιστές με κοινωνικές ευαισθησίες, ενάρετοι συντηρητικοί· οι περισσότεροι πρέπει να χαρακτηρίζονται κεντροαριστεροί ενώ όλοι εμπνέονται από οικολογικές αναζητήσεις Οι περισσότεροι από αυτούς πίστεψαν στον εκσυγχρονισμό που δειλά προέβαλλε η ανανεωτική αριστερά πριν από δύο δεκαετίες και που προσπάθησε να υλοποιήσει ο Κώστας Σημίτης στηριζόμενος από ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής διανόησης.
Οι σύγχρονοι νομάδες δεν χαρακτηρίζονται, φυσικά, από τη βαναυσότητα των ιστορικών νομάδων, αλλά διαθέτουν πολλές και χρήσιμες αρετές: διαθέτουν εκλεπτυσμένο μυαλό γιατί είναι μορφωμένοι, διαθέτουν ήθος γιατί είναι ανιδιοτελείς, διαθέτουν αξιοπρέπεια γιατί είναι ελεύθεροι.
Γι' αυτό και είναι δύσπιστοι, δεν πείθονται εύκολα από διλήμματα καθώς έχουν μια σχετικά καθαρή εικόνα της ελληνικής πραγματικότητας αλλά και ελπίζουν σ' ένα κράτος δικαίου, αποτελεσματικό και κοινωνικά ευαίσθητο.
Ιδιαίτερα, η πιο νεανική μερίδα σαλπάρει στο ψηφιακό αρχιπέλαγος, υψώνοντας σημαίες ανυπακοής κι ελευθερίας, oχυρώνεται σε ιστότοπους και ιστολόγια διεξάγει ένα διαρκές αντάρτικο με το σύστημα αναρτώντας, πληροφορίες, κείμενα και ιδέες!
Το πολιτικό σύστημα για να τους πείσει πρέπει να αυτοαναιρεθεί, να περιορίσει δραστικά τα προνόμια της πολιτικής και γραφειοκρατικής ελίτ, να δείξει έμπρακτα, δηλαδή με θεσμικές εγγυήσεις ότι το κύριο μέλημα των πολιτικών θα είναι το δημόσιο συμφέρον και η πρόοδος της κοινωνίας.
Αυτή θα είναι η αφετηρία ενός νέου κοινωνικού και πολιτικού συμβολαίου για τον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας.
Ο παραπάνω στόχος μπορεί να φαντάζει ρομαντικός, ίσως ακατόρθωτος, αλλά δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές λύσεις: η χώρα θα παρακμάζει διαρκώς και θα γίνεται όλο και περισσότερο αφιλόξενη για τις νεώτερες γενιές, ανυπόφορη για τους αδύνατους και περιβαλλοντικά κατεστραμμένη για όλους!
Οι ενεργοί πολίτες εκπαιδεύουν τη σκέψη τους στην αμφισβήτηση, σε λίγο θα τη μετασχηματίσουν σε πολιτική πράξη-στάση ζωής διεκδικώντας ισονομία, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και νομιμότητα επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Ουγκό (Hugo): «τίποτα δεν είναι πιο ισχυρό από μια ιδέα που έχει ωριμάσει!».

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Δυο βιβλία που θα ήθελα να διαβάσω

Καιρό είχαν να ασχοληθώ με βιβλία. Θες να ήταν η θερινή ραστώνη, θες ηλικία που η ριμάδα αυξάνει και κάνει το νου πιο δυσκίνητο θες το ένα θες το άλλο θα μπορούσα να αραδιάσω καμιά δεκαριά θες. Ας είναι όμως ας γυρίσουμε στο θέμα μας. Τα βιβλία με τα οποία θα ασχοληθώ δεν τα έχω διαβάσει ακόμη δηλαδή ούτε τα έχω αγοράσει ακόμη ,απόψε σκοπεύω να τα αγοράσω. Γνωρίζω όμως τους συγγραφείς τους όχι προσωπικά αλλά από την εν γένει δράση τους και τους εκτιμώ απεριόριστα. Έχω ακόμη διαβάσει πολύ ενθαρρυντικές βιβλιοκρισίες για αυτά.
Το με τίτλο "ο δρόμος για την αναγέννηση του Ελληνικού Πανεπιστημίου" είναι πόνημα του Έλληνα φυσικού και καθηγητού του New York City University κ Θέμη Λαζαρίδη και γνωστού στην μπλόγκσφαιρα για το πολύ γνωστό μπλογκ Greek university reform forum που ασχολείται από διετίας περίπου με θέματα ανωτάτης παιδείας και στο οποίο μετέχουν και συζητούν πάρα πολλοί καταξιωμένοι ακαδημαϊκοί και όχι μόνο.
Με τον Λαζαρίδη μπορείς να διαφωνείς και ίσως κάθετα μερικές φορές αλλά πάντοτε είσαι σίγουρος ότι αυτό που κάνει το κάνει με τις καλύτερες προθέσεις και από ακαδημαϊκό καθήκον,πάντοτε δε χωρίς την παραμικρή υστεροβουλία. Το βιβλίο κυκλοφορεί τούτη την εβδομάδα και παρουσιάζεται στις 11 Νοεμβρίου 2008.Δέστε την βιβλιοπαρουσία στο Βήμα
Το δεύτερο με τίτλο "Τα βήματα του Εστερναχ ,η Ελλάδα μετά το 2010" είναι πολιτικό δοκίμιο και το υπογράφει ο πιο επίμονος, ξεροκέφαλος, αυστηρός πολιτικός όπως λένε οι φίλοι του που δεν αλλάζει τις απολύτως «εκσυγχρονιστικές» απόψεις του για τους θεσμούς, τα δημοσιονομικά, την οικονομία και τη σοσιαλδημοκρατία, ακόμα και όταν όλοι οι άλλοι διαφωνούν, δηλαδή Αλέκος Παπαδόπουλος. Ο πολιτικός θα έλεγα που τολμά να έλθει σε σύγκρουση με τον οποιοδήποτε για την υποστήριξη εκείνων πού θεωρεί σωστό, ο πατέρας του Καποδίστρια 1 και παραλίγο της εξυγιάνσεως του ΕΣΥ αν το επέτρεπε το κόμμα του. Γιατί αυτός ο τίτλος το εξηγεί ο ίδιος στην εισαγωγή του «Το 698 μ.Χ. ένας Βενεδικτίνος ιεραπόστολος, αγγλοσαξωνικής καταγωγής, ξεκίνησε από τη μικρή πόλη του Εστερναχ στο σημερινό Λουξεμβούργο για να προσηλυτίσει ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη. Από τότε, κάθε χρόνο οι κάτοικοι της ιστορικής αυτής μητροπολιτικής έδρας γιορτάζουν συμβολικά τη μεγάλη πορεία του αγίου, πλέον, Βίλλιμπρορντ. Ο ένας πίσω από τον άλλο προχωρούν προς την εκκλησία κάνοντας δύο βήματα πίσω για κάθε τρία βήματα μπροστά, συμβολίζοντας έτσι, μέσα από την ιδιαίτερη πομπή, τη δυσκολία για τον κάθε άνθρωπο να προσεγγίσει την τελική σωτηρία. Κάπως έτσι και η χώρα μας βρίσκεται σήμερα στη μετέωρη εκείνη, αλλά ίσως πιο άρρυθμη κατάσταση, όπου το βήμα που ετοιμάζεται να κάνει δεν ξέρουμε αν θα είναι προς τα εμπρός ή προς τα πίσω.» Η κριτική είναι ενθουσιώδης. Αγωνιώ να το ξεφυλλίσω.

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Το ανέκδοτο της ημέρας

Αντιγράφω από το Τρωκτικό.

Πάει κάποιος στη Microsoft για να πιάσει δουλειά ως καθαριστής. Αφού πρώτα τον δοκιμάζουν και βλέπουν ότι είναι πολύ καλός, του κάνουν το απαραίτητο interview. Κάποια στιγμή τον ρωτάνε αν έχει e-mail. Εκείνος φτωχός άνθρωπος ούτε Η/Υ δεν είχε. Επειδή όμως στην microsoft είναι απαραίτητο για όλους τους εργαζομένους τον έδιωξαν.
Αυτός πήγε στο σουπερμάρκετ αγόρασε 5 κιλά ντομάτες και γυρνώντας από σπίτι σε σπίτι τις πούλησε και διπλασίασε το κεφαλαίο του. Το συνέχισε αυτό για πολύ καιρό και μετά από χρονιά κατέληξε ο μεγαλύτερος προμηθευτής φαγητού στις ΗΠΑ.
Κάποια στιγμή θέλησε να κάνει μια ασφάλεια για αυτόν και την οικογένεια του (χωρίς την πεθερά εννοείται) οπότε τον ρωτάει ο ασφαλιστής ποιο είναι το e-mail του.
- Δεν έχω, απαντάει αυτός.
- Απίστευτο και κάνατε ολόκληρη αυτοκρατορία χωρίς να έχετε e-mail. αναρωτιέμαι τη θα ήσασταν αν είχατε.
Και απαντάει αυτός γεμάτος ικανοποίηση.
- Καθαριστής στην microsoft…
Αν θέλετε να βρεθείτε στο τρωκτικό κάντε κλικ εδώ